…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๘…
…การปฏิบัติธรรมนั้นท่านให้เป็นไปตามลำดับ เพื่อปรับธาตุ ปรับอินทรีย์ให้มีความพร้อม โดยเริ่มจากการให้ทานก่อน เพื่อปรับจิตใจ ให้มีความอ่อนโยน มีความเมตตาโอบอ้อมอารี มีความเสียสละละความเห็นแก่ตัว ควบคู่กับการรักษาศีล เพราะการรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติ ควบคุมกายและจิตไม่ให้ผิดข้อวัตรปฏิบัติ มีสติควบคุมอยู่เพื่อให้ไม่ผิดศีล สิ่งที่ได้จากการรักษาศีล คือสติและองค์แห่งคุณธรรม คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เพราะเรานั้นมีคุณธรรมข้อนี้ เราจึงไม่ล่วงละเมิดผิดศีลทั้งในที่ลับและในที่แจ้ง…
…เมื่อศรัทธาในกุศลกรรมทั้งหลายได้เกิดขึ้นในจิต จงพยายามรักษาศรัทธานั้นและเพิ่มกำลังศรัทธานั้นให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เพื่อเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจในบุญกุศลให้กับตัวของเราเองและเราต้องมีความศรัทธาในความดีในตัวของเราก่อนเป็นลำดับแรก คือเชื่อในสิ่งที่คิดและเชื่อในสิ่งที่ทำ กรรมที่เป็นกุศลธรรมทั้งหลาย
…ศรัทธาในตนเองนั้น แตกต่างกันกับการยึดมั่นถือมั่นในตนเอง ซึ่งการยึดมั่นถือมั่นในตนเองนั้นเรียกว่า อัตตาเป็นมานะทิฐิ คือความเชื่อในสิ่งที่ผิดเป็นการคิดเข้าข้างตนเองโดยอัตตาโดยเอาความรู้สึกนึกคิดของตนเองมาเป็นตัวตัดสิน ถูกผิด ไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของเหตุและผลที่เป็นกลางเป็นกุศลธรรมเป็นตัวตัดสิน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๙ พฤษภาคม ๒๕๖๕…