จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖…

…คือสายลมที่พัดผ่านในยามเย็น…

…การกลับคืนสู่ธรรมชาติแห่งความเป็นปกติของจิต เมื่อเราปรับเปลี่ยนความคิดเปิดจิตของเราให้กว้างขึ้นมองธรรมชาติรอบกายทุกสิ่งให้เป็นธรรมะอย่างแท้จริง เราจึงได้รู้ว่ายังมีหลายสิ่งที่เรายังไม่รู้และยังไม่เข้าใจเพียงแต่จำได้แต่ไม่ได้เข้าไปอยู่ในสภาวธรรมที่แท้จริง

…การปฏิบัติธรรมคือการทำสิ่งที่ไม่มีให้มีขึ้น แล้วรักษาสิ่งที่มีมิให้เสื่อมสลายให้ดำรงทรงไว้และขั้นสุดท้ายคือการสลายทำเหมือนมันไม่มีอะไร

…สูงสุดคืนสู่สามัญ..คือเข้าสู่อารมณ์วิปัสสนา มีสติและสัมปชัญญะ คือความระลึกรู้ ความรู้ตัวทั่วพร้อม มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาป คุ้มครองกาย คุ้มครองจิต อยู่ทุกขณะ เป็นสภาวะของความเป็นปกติ ไม่มีรูปแบบ ไม่มีกระบวนท่า…

…กระบี่อยู่ที่ใจ…เก็บงำประกายรู้อยู่ภายใน ไม่จำเป็นที่จะต้องแสดงออก…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๔ มกราคม ๒๕๖๕…

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *