…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖…
…คือสายลมที่พัดผ่านในยามเย็น…
…การกลับคืนสู่ธรรมชาติแห่งความเป็นปกติของจิต เมื่อเราปรับเปลี่ยนความคิดเปิดจิตของเราให้กว้างขึ้นมองธรรมชาติรอบกายทุกสิ่งให้เป็นธรรมะอย่างแท้จริง เราจึงได้รู้ว่ายังมีหลายสิ่งที่เรายังไม่รู้และยังไม่เข้าใจเพียงแต่จำได้แต่ไม่ได้เข้าไปอยู่ในสภาวธรรมที่แท้จริง
…การปฏิบัติธรรมคือการทำสิ่งที่ไม่มีให้มีขึ้น แล้วรักษาสิ่งที่มีมิให้เสื่อมสลายให้ดำรงทรงไว้และขั้นสุดท้ายคือการสลายทำเหมือนมันไม่มีอะไร
…สูงสุดคืนสู่สามัญ..คือเข้าสู่อารมณ์วิปัสสนา มีสติและสัมปชัญญะ คือความระลึกรู้ ความรู้ตัวทั่วพร้อม มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาป คุ้มครองกาย คุ้มครองจิต อยู่ทุกขณะ เป็นสภาวะของความเป็นปกติ ไม่มีรูปแบบ ไม่มีกระบวนท่า…
…กระบี่อยู่ที่ใจ…เก็บงำประกายรู้อยู่ภายใน ไม่จำเป็นที่จะต้องแสดงออก…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๔ มกราคม ๒๕๖๕…