…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๒…
…กวีลำนำฝากสายลมช่วยพัดพา…
๐ ฝากฟ้าช่วยห่มใจ
โอบคนไกลให้คลายเศร้า
ทุกข์โศกให้บรรเทา
ที่ปวดร้าวให้ผ่อนคลาย
๐ ฝากดินโอบกอดไว้
เป็นแรงใจเคียงข้างกาย
น้ำใจไม่ขาดสาย
มิตรสหายที่เคยมี
๐ ฝากลมที่พัดผ่าน
จงสมานมิตรไมตรี
บรรเลงบทกวี
ปลอบชีวีกล่อมดวงใจ
๐ ฝากดาวสกาวผ่อง
ดาวช่วยส่องให้สดใส
เรื่องร้ายให้หายไป
ชีวิตใหม่จงรื่นรมย์
๐ หนทางที่กางกั้น
ทางสายนั้นอย่าโศกตรม
รอวันขวัญภิรมย์
ได้ชื่นชมซึ่งความงาม
๐ ขวัญเอยจงพักผ่อน
ที่ร้าวรอนอย่าลุกลาม
ขวัญเจ้าพยายาม
จงเดินตามความฝันไป
๐ ฝันไว้ไปให้ถึง
ให้พบซึ่งวันสดใส
ฝันเอยจงอำไพ
ส่งแรงใจให้ฝันดี
๐ ฝันดีในยามหลับ
ตื่นพบกับความสุขี
โศกทุกข์อย่าได้มี
เรื่องไม่ดีอย่าเข้ามา
๐ ฝากเมฆที่ลอยใหล
ส่งแรงใจฝากไปหา
คุ้มครองป้องกายา
ช่วยรักษาและคุ้มครอง
๐ แคล้วคลาดและปลอดภัย
อย่าให้ใจนั้นเศร้าหมอง
กุศลจงคุ้มครอง
เพื่อนทั้งผอง…สวัสดี…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ มกราคม ๒๕๖๕…