…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๖…
…จงเป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา เพียงผ่านมาแล้วจากไปเคลื่อนไหวไปมาไม่เคยจะหยุดนิ่งทิ้งไว้เพียงความรู้สึกที่สัมผัสได้และจางหายไปกับกาลเวลา
…บอกกล่าวแก่ผู้ปฏิบัติธรรมอยู่เสมอว่า อย่าเอาชีวิตไปยึดติดกับผู้ใด ขอให้ศรัทธาในธรรมะที่เขากล่าว ให้มากกว่าตัวของผู้กล่าวธรรม แล้วท่านจะไม่เสียใจเมื่อผู้กล่าวธรรมนั้นแปรเปลี่ยนไป
…จงให้ความสำคัญในธรรมของพระพุทธองค์ที่มีผู้นำมากล่าวมากกว่าตัวของผู้กล่าวธรรมจงรับเอาที่ธรรมะ อย่าไปยึดเอาที่พฤติกรรม แล้วจะทำให้ท่านไม่เสียใจ เสียความรู้สึก เมื่อผู้ที่กล่าวธรรมนั้นมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป
…ธรรมทั้งหลายนั้นเป็นของมีอยู่แล้วเป็นสภาวะที่ไร้เจ้าของ ธรรมนั้นจึงไม่มีลิขสิทธิ์ ที่ใครจะยึดถือว่าเป็นของตนแต่ผู้เดียว ส่วนวิธีการถ่ายทอดสื่อความหมายเผยแผ่ธรรมนั้นเป็นวิธีการเฉพาะตน แตกต่างกันไปตามอุปนิสัยและจริตของแต่ละคนธรรมนั้นเป็นจึงของที่ทุก ๆ คนนั้นสามารถเข้าถึงได้ โดยการศึกษาแล้วนำมาปฏิบัติให้เห็นจริง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…