…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๗…
…รำพึงธรรมในยามดึกที่ไร้แสงดาว…
…อดีตที่ผ่านมานั้นคือบทเรียนบทเรียนของชีวิต มีทั้งการลองผิดและลองถูกสลับกันไป ความผิดพลาดทั้งหลายที่เกิดขึ้นนั้น มันไม่ใช่ความล้มเหลว แต่เป็นประสพการณ์ของชีวิตและเป็นการเรียนรู้กับชีวิตไม่ยึดติดฝังใจอยู่กับความผิดพลาดที่ผ่านมา นำสิ่งนั้นมาเป็นแรงบันดาลใจที่จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ทำให้ดีกว่าที่ผ่านมา
…ชีวิตนั้นต้องเดินไปข้างหน้าสิ่งที่ผ่านมาทั้งหลายคือประสพการณ์ของชีวิตดังที่เคยกล่าวไว้อยู่เสมอว่า… “เพียงแต่เราปรับความคิด ชีวิตของเราก็เปลี่ยนไป” ทั้งในทางร้ายและทางดีมันอยู่ที่ใจของเราเป็นตัวกำหนด…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…