…รำพึงธรรมและคำกวีในยามเย็น…
…ชีวิตที่เหลืออยู่ เรียนรู้จากสิ่งที่ผ่านมาเพื่อที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า แสวงหาในสิ่งที่ดีให้แก่ชีวิต ไม่ให้พลาดผิดอย่างที่เคยผ่านมา เพราะว่าเราได้เรียนรู้และมีบทเรียนมาแล้ว ตราบใดที่ยังมีลมหายใจการเดินทางของชีวิตจิตวิญญาณนั้นยังไม่สิ้นสุด…
๐ รู้ตัว รู้ทัน ความคิด
รู้จิต รู้กาย ถ้วนทั่ว
สติ คู่กาย คู่ตัว
รู้ทั่ว รู้พร้อม น้อมตาม
๐ รู้ธรรม มีธรรม นำจิต
พินิจ ศึกษา สอบถาม
ค้นคว้า ค้นหา นิยาม
ติดตาม ความหมาย แห่งตน
๐ รู้ธรรม เห็นธรรม ทำพร้อม
โดยน้อม เข้าหา เหตุผล
รู้ธรรม ไม่ทำ คือคน
รู้พ้น ไม่รู้ ตนเอง
๐ กิเลส ผู้อื่น รู้หมด
กำหนด คนอื่น นั้นเก่ง
แต่ไม่ กำหนด ตนเอง
ชอบเพ่ง โทษเขา เศร้าใจ
๐ เพ่งโทษ ผู้อื่น นั้นหรือ
ก็คือ เพิ่มโทษ ตัวใหม่
กิเลส เพิ่มพูน เรื่อยไป
กิเลส ตัวใหม่ เพิ่มมา
๐ มองกาย มองใจ มองจิต
มองหา ความผิด ตนหนา
กิเลส ของตน มีมา
ค้นหา กิเลส ในตน
๐ รู้เห็น แล้วจึง ลดละ
ธรรมะ นั้นมี เหตุผล
สอนให้ รู้จัก ตัวตน
มีเหตุ มีผล เป็นจริง
๐ ทุกอย่าง เริ่มที่ สติ
ดำริ กำหนด ให้นิ่ง
รู้เห็น ตามความ เป็นจริง
ทุกสิ่ง คือธรรม นำทาง….
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒ มิถุนายน ๒๕๖๕…