รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๙๕

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๙๕…

…ไม่เคยยึดติดอยู่กับผลงานหรือสถานที่ เพียงทำหน้าที่ให้เสร็จสมบูรณ์แล้วจากไปทิ้งไว้และเก็บไปเพียงความทรงจำที่ดีงามผ่านมาแล้วก็จากไป อาจจะหวนมาใหม่เมื่อถึงกาลเวลา ชีวิตที่ผ่านมาจึงคล้ายกับสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา

…มาเพื่อเติมเต็มในสิ่งที่ได้ขาดหายไป นั้นคือความมั่นใจในตนเองของผู้คนที่เขา ขาดความเชื่อมั่น ซึ่งทุกคนนั้นมีพลังความสามารถอยู่ในตัวเองกันทุกคน เพียงแต่บางครั้งนำมาใช้ไม่เป็น จึงต้องหาที่พึ่งทางใจพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ วัตถุมงคล ครูบาอาจารย์ เพื่อเพิ่มความมั่นใจและสร้างขวัญกำลังใจให้แก่ตนและสิ่งที่จะเสริมศรัทธา ความเชื่อมั่นให้แก่เขาได้นั้น มันต้องเป็นสิ่งที่จับต้องได้และเห็นได้ด้วยตาเนื้อเขาจึงจะเชื่อและศรัทธา

…ทำให้ในบางครั้งจึงจำเป็นต้องใช้พิธีกรรมและวัตถุมงคลเป็นตัวนำเอามาใช้เป็นอุบายธรรม ในการสร้างขวัญและกำลังใจให้แก่เขา เพราะการให้ธรรมะล้วน ๆ นั้น มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเห็นผลได้ในทันที่ มันยังเป็นเพียงรูปธรรม ต้องนำไปปฏิบัติให้เป็นรูปธรรมเสียก่อน จึงจะเห็นผลและบุคคลนั้นต้องมีพื้นฐานในทางธรรมมาก่อนด้วย จึงจะเข้าใจและง่ายต่อการแสดงธรรม วัตถุมงคลและพิธีกรรมจึงเป็นเบื้องต้นที่จะทำให้คนนั้นสนใจศรัทธาและเข้าหา

…จึงเป็นสิ่งที่ทิ้งไม่ได้จำเป็นต้องมีและต้องทำ แต่ต้องไม่เข้าไปยึดติดจนกลายเป็นความงมงาย เพราะมันยังไม่ใช่ที่สุดของการปฏิบัติธรรม สิ่งนั้นเป็นเพียงกุศโลบายธรรม ที่ใช้ในการรักษาโรคอุปาทานให้แก่ผู้ที่ยังหลงติดอยู่เพราะต้องการสร้างขวัญและกำลังใจให้แก่ญาติโยม สร้างความเชื่อมั่นศรัทธาในตัวของเขาเองและศรัทธาในบุญกุศลให้แก่เขา เพราะว่าศรัทธานั้นคือบ่อเกิดแห่งความสำเร็จในทุกสิ่ง แม้แต่ มรรคผล นิพพานก็ต้องส่งผ่านด้วยพลังแห่งศรัทธา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๕ มิถุนายน ๒๕๖๕…