รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๙๙

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๙๙…

…พยายามสงเคราะห์โลกและธรรมให้ก้าวเดินไปพร้อมกัน เลือกเฟ้นธรรมที่เหมาะสม กับ จังหวะ เวลาโอกาส สถานที่และตัวบุคคลนำมาสงเคราะห์และเกื้อกูลซึ่งกันและกัน ตามเหตุและปัจจัยที่มีดั่งที่เคยกล่าวไว้เสมอว่า “บางครั้งนั้นไม่ต้องคิดให้ดีที่สุด แต่คิดให้ใช้ได้ทำได้ทันทีก็เพียงพอแล้ว”…

…เพราะบางครั้งความคิดที่ดีนั้น ไม่อาจจะนำมาทำให้เป็นรูปธรรม สิ่งที่จับต้องและเห็นได้ เพราะเหตุปัจจัยนั้นมันยังไม่เพียงพอ แต่ความคิดที่ใช้ได้ซึ่งอาจจะไม่ดีจนเกินไป นั้นสามารถที่จะทำให้เป็นรูปธรรมได้ในทันที เพราะว่ามีเหตุและปัจจัยสมบูรณ์อยู่แล้วในขณะนั้น

…หลักการคิดทั้งหลายก็คือการคิดจากสิ่งที่มีและที่เป็นอยู่ ไม่คาดหวังเหตุปัจจัยในอนาคตมาเป็นตัวกำหนดซึ่งความคิดและการกระทำทั้งหลายทุกอย่างจึงเดินไปได้ด้วยตัวของมันเองไปตามเหตุและปัจจัย จังหวะ เวลาโอกาส สถานที่และตัวบุคคล ที่มีที่เป็นในขณะนั้น เป็นตัวกำหนดทิศทางของตัวมันเอง…

…แด่การพิจารณาฝึกฝนหาเหตุและผลของสรรพสิ่งรอบกาย…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ มิถุนายน ๒๕๖๕…