รำพึงธรรมตามกาลเวลา

…รำพึงธรรมตามกาลเวลา…

…ชีวิตนั้นเป็นของอันน้อยนิดชีวิตแขวนอยู่ฝากไว้กับลมหายใจลมหายใจสิ้นไปหมดไปเมื่อไหร่ภพนี้ชาตินี้ก็จบสิ้นไป…แสวงหาภพใหม่เวียนว่ายในภพในชาติไม่มีที่สิ้นสุดตราบใดที่ยังไม่หลุดพ้นจากบ่วงแห่งมาร

…ปรารถนาซึ่งความพ้นทุกข์หวังเสวยสุขในวิมุติธรรมตามองค์พระสัมมาฯ แต่ถ้าเพียงปรารถนาแต่ยังไม่ลงมือกระทำ มันจึงเป็นเพียงความฝันเป็นเพียงจินตนาการวันเวลานั้นผ่านไปไม่เคยหยุดนิ่งหยุดพัก ทุกขณะจิตกำลังเดินทางไปสู่ความตาย สิ่งที่ท่านมุ่งหมายท่านได้ทำแล้วหรือยัง..?

๐ ปลุกจิต ปลุกใจ ให้ตื่น
พลิกฟื้น ขึ้นสู่ ความหวัง
รวบรวม แรงกาย กำลัง
อีกทั้ง แรงใจ ให้มี

๐ วางจิต ให้เป็น กุศล
ทำตน ให้มี ราศี
ด้วยการ คิดดี ทำดี
เพื่อที่ จะได้ เจริญ

๐ เจริญ ก้าวหน้า ในธรรม
สุขล้ำ กว่าคำ สรรเสริญ
มีคน รักใคร่ ชวนเชิญ
เจริญ ด้วยจิต เมตตา

๐ เมตตา คือธรรม ค้ำโลก
วิโมกข์ คือสิ่ง ค้นหา
กุศล จิตนั้น นำพา
ให้มา ซึ่งความ สุขใจ

๐ ความสุข ในธรรม ล้ำค่า
ยิ่งกว่า ความสุข ไหนไหน
ความสุข เกิดจาก ภายใน
สุขได้ ด้วยรส แห่งธรรม

๐ พระธรรม นำทาง สร้างจิต
ชีวิต จะไม่ ตกต่ำ
หลุดจาก โลกที่ มืดดำ
มีธรรม เป็นเครื่อง นำทาง

๐ นำทาง ให้พ้น จากทุกข์
พบสุข กุศล สรรค์สร้าง
เพราะจิต นั้นได้ ละวาง
ออกห่าง กิเลส อัตตา

๐ ไม่ยึด ไม่ถือ ไม่ทุกข์
พบสุข สมความ ปรารถนา
กุศล ผลบุญ นำพา
ก้าวหน้า เจริญ ในธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ มิถุนายน ๒๕๖๕…