…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๒…
…เมฆดำปกคลุมทั่วท้องฟ้าสายลมพัดกระโชกผ่านมาเม็ดกล้าแห่งพืชพันธุ์เบ่งบานรอการเริ่มต้นของชีวิตใหม่เป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าหน้าฝนกำลังจะมาเยือนฤดูกาลใหม่กำลังมาเยือนเปลี่ยนไปตามฤดูกาล…
…กาลเวลาที่ผ่านไปเก็บเกี่ยวอะไรได้มากมายได้รู้และเข้าใจในชีวิตเห็นความถูกผิดในความคิดและสิ่งที่ได้กระทำที่ผ่านมาได้รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นยังไกลและต้องก้าวเดินต่อไปสู่จุดหมาย…
…ในอ้อมกอดแห่งขุนเขา
ใต้ร่มเงาหมู่มวลพฤกษา
บนจุดหนึ่งของกาลเวลา
ถามตนเองเสมอว่าแสวงหาสิ่งใด
ทบทวนดูถึงสิ่งที่ผ่านไป
จงรู้ว่าความหวังที่ตั้งไว้
นั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๖ กรกฎาคม ๒๕๖๕…