ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๗

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๗…

…โรคที่รักษายากที่สุดคือโรคอุปาทาน เพราะว่ามันเกิดที่จิต มันยึดติดอยู่ใจมันคิดอยู่ตลอดว่าโรคนั้นยังไม่หายมันยังเป็นอย่างนั้นอย่างนี้อยู่ จิตมันจะสร้างภาพและอาการของโรคที่คิดว่าเป็นอยู่ขึ้นมาตลอดเวลา

…การที่จะรักษาโรคอุปาทานนั้นจึงจำเป็นต้องมีพิธีกรรมเข้ามาเกี่ยวข้องเพื่อสร้างขวัญและกำลังใจ ให้เขาเกิดความศรัทธาในการรักษา เพื่อให้เชื่อว่าอาการที่เขาเป็นอยู่นั้น ได้รับการรักษาและแก้ไขให้แล้ว พิธีกรรมนั้นจึงจำเป็นที่จะต้องมีและต้องทำ

…แต่สิ่งที่สำคัญนั้นก็คือ ผู้ประกอบพิธีต้องระลึกรู้และเข้าใจในพิธีกรรมนั้นว่าเป็นไปเพื่ออะไร ทำไมต้องทำ เจตนาของผู้ประกอบพิธีกรรมนั้นต้องบริสุทธิ์ไม่ใช่เป็นไปเพื่อการแสวงหาเอกลาภหลอกลวง มอมเมาให้เขาหลงงมงายเพื่อให้ได้มาซึ่งความศรัทธาและเอกลาภจากการทำพิธีนั้น พิธีกรรมนั้นจึงเป็นการรักษาในเชิงจิตวิทยา เพื่อรักษาโรคทางจิตชนิดหนึ่ง ที่พึงต้องกระทำ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๑ กรกฎาคม ๒๕๖๕…