…เขียนในโอกาสวันแม่แห่งชาติ…
…วันนี้เป็นวันที่เขาสมมุติว่าเป็น
“วันแม่แห่งชาติ” แต่สำหรับตัวเรานั้นทุกวันก็คือวันแม่ ทุกครั้งที่ได้กระทำในสิ่งที่เป็นกุศล ก็ได้ตั้งจิตแผ่บุญกุศลนั้นให้แม่ได้มีส่วนร่วมอยู่ทุกครั้ง ทำอย่างนี้ตลอดมาตั้งแต่เริ่มเข้าสู่เส้นทางธรรมจนถึงปัจจุบันนี้…
…ในอดีตนั้น ไม่ค่อยจะได้อยู่ใกล้ชิดกับแม่ ออกจากอ้อมอกแม่มาใช้ชีวิตนอกบ้านตั้งแต่อายุ ๑๓ ปีใช้ชีวิตอยู่บนหนทางเสี่ยง กลับบ้านไปให้แม่เห็นหน้าปีละไม่เกิน ๒ ครั้งจนอายุ ๒๖ ปี จึงได้กลับไปบวชทดแทนคุณให้แม่ ตลอดเวลาที่ผ่านไป ๑๓ ปีนั้น แม่ทุกข์ใจทุกคืนวันด้วยความเป็นห่วงลูกชายที่ห่างหายไป…
…ขอสัญญาว่า จะไม่ทำให้น้ำตาแม่ไหลเพราะความทุกข์ใจจากพฤติกรรมของลูกอีกแล้ว ผ่านมา ๓๐ กว่าปี ที่ได้ทำให้แม่ได้ภาคภูมิใจ ที่ได้เห็นลูกชายอยู่ในผ้าเหลืองและจะรักษาสิ่งนี้ต่อไป เพื่อให้แม่นั้นได้สุขใจเมื่อได้ระลึกลูกชายคนนี้ ขอสัญญา…
…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…พระเมสันติ์ คมฺภีโร ( สุวรรณศิริ )…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๑๒ สิงหาคม ๒๕๖๕…