…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๔๖…
…บรรยายธรรมเป็นคำกวี…
“…สุขในการให้ ยิ่งกว่าสุขในการรับ…”
…ผู้ให้ใจประเสริฐ
เพราะสุขเกิดจากภายใน
สุขกายสบายใจ
เพราะจิตที่มีเมตตา
…ผู้รับนั้นเฝ้ารอ
การร้องขอรอเวลา
รอไปกว่าได้มา
อาจจะทุกข์เพราะเฝ้ารอ
…ผู้ให้ใจเป็นสุข
ไม่มีทุกข์มาเกิดก่อ
ให้ไปไม่ต้องขอ
มาจากจิตเพราะเต็มใจ
…ผู้ให้ไม่ตระหนี่
เพราะว่ามีจิตแจ่มใส
สละส่วนตนไป
จิตเมตตากรุณา
…เป็นพรหมขึ้นในจิต
มีความคิดมุทิตา
ให้แล้วอุเบกขา
ไม่มาคิดให้กังวล
…ความสุขในการให้
มีมากมายหลายเหตุผล
สร้างทานต่อผู้คน
ล้วนก่อเกิดเป็นกรรมดี…
…แด่คำคม..คำครู…ที่คงอยู่
มายาวนาน ศรัทธาในปัญญา
ของปราชญ์แต่ก่อนกาล…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓๐ สิงหาคม ๒๕๖๕…