ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๕๑

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๕๑…

…”ภายนอกเคลื่อนไหว ภายในสงบนิ่ง” คำว่าสงบนิ่งนั้น หมายถึงการไม่หวั่นไหวไปตามกระแสโลกทั้งหลายไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่ประสพพบเห็นวางใจให้เป็นกลาง มองทุกสิ่งอย่างด้วยเหตุและผล ซึ่งอยู่บนหลักแห่งธรรม นำมาประยุกต์ใช้ให้เหมาะสมกับสถานการณ์ อย่างที่ครูบาอาจารย์ท่านได้กล่าวสอนไว้ว่า “ให้ทำงานทุกชนิดด้วยจิตว่าง” คือว่างจากกิเลส คือว่างจากตัณหาและอัตตา พิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นธรรมะ ให้สอดคล้องกันทั้งในทางโลกและทางธรรม

…นำมาใช้ปฏิบัติได้จริงกับชีวิตประจำวัน ใช้ได้กับทุกเรื่องราวอยู่บนพื้นฐานของความพอดีพอเพียงไม่เป็นภัยต่อชีวิต ไม่เป็นพิษกับผู้อื่นไม่ฝ่าฝืนศีลธรรมประเพณีอันดีงามเป็นไปโดยชอบและประกอบด้วยกุศล นั้นคือแนวทางของการปฏิบัติธรรม ที่นำมาประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวัน ที่ต้องมีความสัมพันธ์ต้องพบปะกับผู้คนมากมายต่างจิตต่างใจต่างปัญหา ซึ่งไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้

…จึงต้องฝึกทำใจให้อยู่เหนือปัญหาฝึกจิตนั้นให้ว่างจากกิเลส ตัณหาและอัตตา ฝึกพิจารณาปรับเข้าหาหลักธรรมทั้งหลาย เพื่อให้ชีวิตนั้นก้าวเดินไปพร้อมกันได้ ทั้งทางโลกและทางธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ กันยายน ๒๕๖๕…