รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒๗

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๒๗…

…หลากหลายบทบาทลีลาของชีวิตเมื่อยังข้องติดอยู่กับโลกใบนี้ จึงมีวิถีที่ต้องดำเนินไป เพื่อสงเคราะห์ซึ่งกันและกัน สืบสายสัมพันธ์มิตรภาพให้ยืนยาว เป็นกัลยาณมิตรกันทั้งในทางโลกและทางธรรม

…อันว่าความวุ่นวายนั้น เราไม่ต้องออกไปแสวงหาเดี๋ยวมันก็จะมาหาเราเอง ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนก็ตามมันก็จะตามไปถึง หน้าที่ของเราก็คือการเตรียมตัวเตรียมใจรับกับความวุ่นวายที่มันจะเกิดขึ้นได้ทุกขณะทุกเวลา โดยการยึดเอาหลักธรรมมาเป็นเครื่องอยู่…

…ภาวะการเป็นหัวหน้าหรือผู้นำนั้นต้องดูแลพวกพ้องบริวารให้อยู่ดีมีสุขโดยทั่วหน้ากัน ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ยามดีใช้ยามไข้รักษาเดือดร้อนมาพึ่งพาก็ต้องช่วยเหลือเกื้อกูลกันต้องยอมสละความสุขส่วนตนเพื่อคนอื่น คือหัวใจของผู้นำเราจึงได้ทั้งตัวและหัวใจของผู้ร่วมงาน…

…เวรกรรมมีจริงไม่ต้องรอชาติหน้าสามารถเห็นได้ในชาตินี้ เราทำกรรมอะไรไว้ มันก็จะส่งผลกลับมาไม่ช้าก็เร็ว ไม่ว่าจะเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่วก็ตาม

…ธรรมะที่ดูว่าเป็นของที่เข้าใจได้ยากนั้น เกิดจากกิเลสของเราที่สั่งสมมา มันมีกำลังมากพยายามปฏิเสธความเป็นจริงของธรรมชาติหลอกล่อให้เราสนองตอบตัณหาซึ่งเป็นโลกีย์สุขในโลกธรรมมันจึงไม่ยอมเข้าถึงธรรมและทรงอยู่ในธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ มีนาคม ๒๕๖๕…