…ความผิดพลาด…
…ทุกชีวิตย่อมมีความผิดพลาดมากบ้าง น้อยบ้างเป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชนคนที่ยังไม่หมดกิเลสสติยังไม่สมบูรณ์เต็มพร้อมทุกขณะจิต ความคิดและการกระทำย่อมอาจจะมีพลั้งเผลอ ไปตามกิเลสตัณหาและอุปทาน แต่เมื่อใดที่มีสติระลึกรู้แล้ว ควรห้ามจิตห้ามใจไม่กระทำในสิ่งนั้นต่อ ความรู้สึกส่วนลึกใต้จิตสำนึกของทุกคนนั้นต่างก็อยากจะเป็นคนดีของสัังคมแต่บางครั้งการมีทัศนคติต่อสังคมในแง่ร้ายของเขานั้นทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปโดยพฤติกรรมทางกายที่เรียกว่าการประชดสังคม…
…อ้างว่าสังคมไม่ให้โอกาสเขา ทั้งที่ความจริงแล้ว สังคมเปิดโอกาสให้เขาอยู่ตลอดเวลา แต่ต้องใช้ระยะเวลาเป็นตัวพิสูจน์เพื่อให้สังคมยอมรับเพราะความใจร้อนที่อยากจะได้ผลตอบรับโดยเร็วไว จึงทำให้คิดว่าสังคมไม่ให้โอกาสเขา ไม่ยอมรับในความดีที่เขาได้ทำ ซึ่งความสำเร็จทุกอย่างนั้น ต้องอาศัยความอดทนจังหวะเวลาโอกาศบุคคลและสถานที่มาเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดความสำเร็จความยอมรับของสังคม การกระทำที่เสมอต้นเสมอปลายในสิ่งที่ดีทั้งหลายนั้นจะเป็นสิ่งพิสูจน์ให้สังคมเขายอมรับ…
…ปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๗ ตุลาคม ๒๕๖๕…