…เรียงร้อยธรรมตามรายทาง…
…จิตที่ส่งออกคิดแต่เรื่องภายนอกเป็นสมุทัย คือเหตุให้เป็นทุกข์จิตจะเป็นสุขเมื่อจิตเห็นจิตเห็นความคิดเห็นการกระทำยอมรับในความเป็นจริงของสรรพสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตเป็นนิโรธคือเห็นความดับไปเห็นที่สิ้นสุดบทพิสูจน์ไม่ใช่เพียงความคิดหรือคำพูด แต่เป็นการกระทำน้อมนำสิ่งเหล่านั้นมาประพฤติปฏิบัติให้เห็นใน “ปัจจัตตัง” ท่านก็จะเข้าถึงซึ่งความเป็น “ตถตา รู้ว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง”
…มีบ้างบางเวลาที่จิตนั้นหวั่นไหวคล้อยตามปรุงแต่งไปในกระแสแห่งโลกมายาแต่จิตที่ได้รับการฝึกฝนมา ได้ช่วยกระตุ้นเตือนให้กลับมาสู่ธรรม ไม่ถลำไปจนเกิดความเสียหายต่อสมณะเพศ อันเป็นเหตุที่แก้ไขไม่ได้
…จนได้รู้และเข้าใจ ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำดำเนินชีวิตไปตามวิถีแห่งสมณะที่พึงกระทำสงเคราะห์ซึ่งโลกและธรรมให้ก้าวเดินไปได้พร้อมกัน ตามกำลังความรู้ความสามารถในจังหวะ เวลา โอกาส ที่พึงจะกระทำได้แต่เป้าหมายที่วางไว้นั้น ศรัทธายังชัดเจนไม่เปลี่ยนแปลงไป…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…