…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๘…
…”ทุกข์ไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด” เป็นคำสอนที่กล่าวกันมานานแล้วและเป็นความจริงมาตลอด เพราะว่ามนุษย์นั้นในยามที่มีความสุขมักจะหลงเพลิดเพลินลืมคิดถึงธรรม ดั่งที่เคยเขียนโศลกธรรมบทหนึ่งไว้ว่า… ตราบใดที่ยังมีหนทางไปใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม แต่เมื่อคุณชอกช้ำพระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ … และโศลกธรรมอีกบทหนึ่งที่เขียนไว้ว่า
…เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสมจิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรม จึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้ อดทนรอให้เขามีความพร้อมจึงกล่าวธรรม…
…ก้าวย่างตามรอยทางเพื่อรอยธรรม…
๐ ได้พบ ได้เห็น หลายสิ่ง
เรื่องจริง จึงมา บอกกล่าว
ให้รู้ รับทราบ เรื่องราว
ทุกก้าว ที่เดิน ผ่านมา
๐ รอยเท้า ที่ได้ ก้าวย่าง
รอยทาง ที่เคย ฟันฝ่า
รอยทาง แห่งความ ศรัทธา
ที่มา ให้เกิด รอยธรรม
๐ รอยธรรม เกิดจาก รอยทาง
ก้าวย่าง สู่ทาง สุขล้ำ
โดยมี หลักธรรม ชี้นำ
ให้ทำ ในสิ่ง ที่ควร
๐ รอยทาง นั้นสร้าง รอยธรรม
บุญกรรม ที่ดี มีส่วน
ให้รู้ ในสิ่ง ที่ควร
เชิญชวน สร้างบุญ ความดี
๐ รอยทาง ที่เคย ย่างผ่าน
ตามกาล เวลา บ่งชี้
ให้รู้ ให้เห็น ให้มี
สิ่งที่ ได้ทำ ผ่านมา
๐ ใคร่ครวญ ทบทวน นึกคิด
ย้อนจิต แก้ไข ปัญหา
ตามเหตุ ปัจจัย ที่มา
มองหา ให้รู้ ตัวตน
๐ มองกาย มองจิต คิดใหม่
มองไป ให้ทั่ว ทุกหน
มองไป ให้รู้ จักตน
มองคน แล้วมา มองธรรม
๐ เมื่อมอง แล้วต้อง ครวญคิด
พินิจ ละเอียด ลึกล้ำ
เอาธรรม นั้นมา ชี้นำ
รอยธรรม เกิดจาก รอยทาง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…