คิดไป เขียนไป บทที่ ๒๒

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๒๒…

…ตราบใดที่ยังมีหนทางไป ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม แต่ในยามที่คุณชอกช้ำ พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ

…เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสมจิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรม จึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้ อดทนรอให้เขามีความพร้อมจึงกล่าวธรรม…

…ชีวิตไม่เคยยึดติดในลาภ ยศ สรรเสริญสุข ดำเนินชีวิตไปตามวิถีแห่งสมณะเพื่อการลดละและเพื่อสร้างบารมีธรรมไม่ยึดติดในที่อยู่อาศัย เมื่อสร้างเสร็จแล้วก็ลาจากไป ให้คนที่อยู่เขาดูแลรักษากันต่อไป อาจจะแวะไปเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมาแล้วจากไป ทิ้งไว้เพียงความทรงจำ ให้นึกคิดจินตนาการ

…ใช่หวังจะดังเด่น
จึงมาเป็นสมณะ
มุ่งหวังเพื่อลดละ
กิเลสร้ายในใจตน

…สร้างบุญบารมี
สิ่งที่ดีทุกแห่งหน
ชักชวนเหล่าผู้คน
มาร่วมสร้างเส้นทางดี

…เร่ร่อนและรอนแรม
ไปแต่งแต้มทุกถิ่นที่
ร่ายกลอนบทกวี
บันทึกไว้ตามรายทาง

…ชี้แนะแนวทางธรรม
บุญหนุนนำมาร่วมสร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
บนเส้นทางแห่งสายธรรม…

…หลายหลากมากมายซึ่งปัญหาอุปสรรคที่ต้องประสพ ทุกสิ่งคือบททดสอบซึ่งสติสัมปชัญญะ สมาธิและปัญญา ซึ่งต้องอาศัยกาลเวลาเป็นตัวพิสูจน์ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ ทุกอย่างจึงเป็นไปตามเหตุและปัจจัยของปัจจุบันธรรม อยู่ในกรอบกำหนดของพระไตรลักษณ์ หลักแห่งสัจธรรมอันไม่อาจจะหลีกเลี่ยงหรือแปรเปลี่ยนให้เป็นอย่างอื่นได้ สิ่งนั้นคือความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป เป็นธรรมดาเพราะว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวงนั้น…

….มันเป็นเช่นนั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๔ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…