รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๒

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๔๒…

…ชีวิตเดินทางมาถึงจุดหนึ่งที่จะต้องเลือกเส้นทางที่จะก้าวเดินต่อไปไม่มีใครจะมาช่วยตัดสินใจแทนเราได้ว่าจะเลือกเส้นทางสายไหนที่จะก้าวเดินมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเราเองที่จะกำหนดทิศทางในอนาคตของตัวเรา….

…การคิดดี เกินไป อาจเป็นได้ เพียงความคิด…

…มีมากมาย หลายหลาก มากที่คิด
เกิดจากจิต ภายใน นั้นใฝ่หา
เพราะมีความ เชื่อมั่น และศรัทธา
จึงนำมา ให้คิด จิตผูกพันธุ์

…คิดจากเหตุ ปัจจัย ที่มีอยู่
โดยให้รู้ และเห็น ในปัญหา
ตามกำลัง หน้าที่ และเวลา
ให้รู้ว่า สิ่งควรคิด กิจควรทำ

…คิดในสิ่ง ที่เรา นั้นทำได้
อย่าได้ไป ฝันใฝ่ ให้เลิศล้ำ
เพราะคิดดี เกินไป อาจไม่ทำ
ไม่อาจนำ ทำความคิด ให้เป็นจริง

…เพราะว่าขาด เหตุปัจจัย มาประกอบ
จึงไม่ชอบ ประกอบใน สรรพสิ่ง
เพราะคิดดี จนเกินไป ในความจริง
ทำให้สิ่ง ที่คิด ผิดเวลา

…เมื่อคิดแล้ว ต้องทำ ตามความคิด
โดยพินิจ เหตุผล เข้าค้นหา
วิธีการ ทำอย่างไร จะได้มา
จงค้นหา ถึงรูปแบบ วิธีการ

…การทำงาน ทุกอย่าง ต้องวางแผน
มีแบบแปลน กลืนกลม ประสมสาน
เพื่อให้เกิด ความสำเร็จ ขึ้นในงาน
ต้องผ่านการ วางแผน อย่างแม่นยำ

…มีสติ มองงาน ให้รอบครอบ
และวางกรอบ ตามติด คอยคิดย้ำ
มีสติ อยู่กับงาน การกระทำ
คิดแล้วนำ ทำให้เห็น เป็นความจริง

…ไม่ต้องคิด ให้ดี ให้สวยหรู
ให้คิดอยู่ กับเหตุ สรรพสิ่ง
คิดแล้วทำ ทำให้เห็น เป็นความจริง
อย่าคิดทิ้ง แล้วไม่ทำ จะช้ำใจ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๒ เมษายน ๒๕๖๕…