รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๘

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๕๘…

…กล่าวย้ำเตือนต่อลูกศิษย์ที่เป็นสมณะเสมอว่า “อย่าบกพร่องในกิจของความเป็นสมณะ” เมื่อทำกิจของเรานั้นสมบูรณ์มันจะเป็นการเพิ่มพูนบารมีให้แก่ตนเองความเจริญในธรรมทั้งหลายก็จะบังเกิดเมื่อเหตุและปัจจัยมันถึงพร้อม

…ความรู้สึกของอารมณ์ภายในจิตที่ภาษาธรรมเรียกว่าเวทนา คือ สุข-ทุกข์ไม่สุขไม่ทุกข์ ประกอบด้วยอามิสและไม่ประกอบด้วยอามิส คือความหวั่นไหวทางจิตต่อผัสสะ ขึ้นอยู่กับสภาวะของจิตใจในขณะนั้น ว่าจะมีสติสัมปชัญญะมากน้อยเพียงใด “ภายนอกเคลื่อนไหวแต่ภายในสงบนิ่ง ก็จะเห็นความเป็นจริงของสภาวะจิต”

…ความวุ่นวายเราไม่ต้องออกไปแสวงหาเดี๋ยวมันก็มาหาเราเอง ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนมันก็ตามไปถึง หน้าที่ของเราคือการเตรียมตัว เตรียมใจ รับกับปัญหาที่มันจะมา ทุกเวลาทุกขณะ โดยการยึดหลักธรรมเป็นเครื่องอยู่…

…“ธมฺโม หเว รกฺขติ ธมฺมจารี ธรรมแลย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ” ผิดเป็นครูรู้แล้วจำ ไม่กระทำผิดอีกเป็นครั้งที่สองท่องให้ขึ้นใจ แล้วนำไปปฏิบัติ เตือนตัวเตือนตนอยู่เสมอ ไม่ให้เผลอขาดสติ”…

๐ เมื่อสายลม พัดผ่าน ม่านหมอกเมฆ
แว่ววิเวก เสียงลม ประสมสาน
อาทิตย์ลับ ขอบฟ้า มาเนิ่นนาน
เข้าสู่กาล ราตรี ที่มืดมน

๐ ชีวิตดั่ง เรือน้อย ลอยโต้คลื่น
ผ่านวันคืน ตื่นหลับ ให้สับสน
เหมือนอยู่ใน โลกกว้าง และวังวน
หลากผู้คน ผ่านมา แล้วจากไป

๐ เป็นแค่เพียง คนรู้จัก มาพักผ่อน
แล้วก็จร จากลา เมื่อฟ้าใส
สายสัมพันธ์ เส้นนั้น ไม่ยาวไกล
เมื่อเขาได้ ก็จากลา ไม่อาวรณ์

๐ คำโบราณ ท่านกล่าว ให้เราคิด
เมื่อมั่งมี หมู่มิตร หน้าสลอน
ยามจนยาก เพื่อนจาก ดั่งคำกลอน
ให้สะท้อน น้อยใจ ในบางครา

๐ ที่เราคิด ว่ามิตร เพราะชิดใกล้
แต่ใช่คน รู้ใจ ที่โหยหา
คำว่ามิตร นั้นต้องผ่าน กาลเวลา
พิสูจน์ว่า เป็นมิตรแท้ จนแน่ใจ

๐ ระยะทาง พิสูจน์ กำลังม้า
กาลเวลา พิสูจน์ ยุคสมัย
เมื่อยามทุกข์ ใครให้ กำลังใจ
ช่วยแก้ไข คือมิตรแท้ ที่แน่นอน

๐ มารวมใจ สายใย สายสัมพันธ์
ช่วยเหลือกัน ยามที่ เพื่อนทุกข์ร้อน
ตามกำลัง ช่วยเหลือ เอื้ออาทร
ขออ้อนวอน สักครั้ง ด้วยหวังดี

๐ มาร่วมมือ รวมใจ ให้ประจักษ์
มาแสดง ความรัก และศักดิ์ศรี
มาแสดง น้ำใจ และไมตรี
มอบสิ่งดี แก่เพื่อน เตือนความจำ

๐ มิตรภาพ ของพวกเรา เมื่อเก่าก่อน
ผ่านหนาวร้อน อดอยาก และอิ่มหนำ
เคยร่วมสร้าง ความดี วีรกรรม
บุญที่ทำ กันมา พาผูกพัน

๐ คือสายใย สายสัมพันธ์ ที่มั่นคง
อยู่ดำรง แน่แท้ ไม่แปรผัน
มอบความรัก กำลังใจ ให้แก่กัน
เพราะเชื่อมั่น ศรัทธา และหวังดี…..

๐ มอบบทกวีนี้แด่เพื่อนคนหนึ่ง
ที่กำลังป่วยหนัก กำลังพักรักษาตัว ๐

…เชื่อมั่น-ศรัทธาในผองเพื่อนทั้งหลาย…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ เมษายน ๒๕๖๕…

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *