เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๑

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๑…

…ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไปเป็นธรรมดา เมื่อใจไม่ไปยึดติด ยึดถือ ความห่วงหาอาลัยก็จะไม่มี อยู่กับสภาวะแห่งปัจจุบันธรรม ตามวิถีที่เป็นไปในแต่ละวัน ทำหน้าที่ของเรานั้นให้สมบูรณ์ตามบทบาทและหน้าที่ที่เป็นอยู่ จิตตามดู ตามรู้ ตามเห็นในความเป็นไปของกายและจิตมีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกายและจิต คิดให้เป็นกุศล วันเวลาก็จะผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว เพราะใจเราไม่ไปยึดถือ ก็จิตโปร่ง กายก็เบาไม่ซึมเซา เพราะมีอารมณ์ปีติทรงอยู่ เรียนรู้และพิจารณาทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา…

…มิตรภาพตามรายทางที่ย่างผ่าน…

…รายทางที่ย่างผ่าน
มายาวนานและเรื่อยไป
ด้วยตัวและหัวใจ
นั้นมอบให้การเดินทาง

…ภูผาและป่าไม้
ก้าวผ่านไปเพื่อสรรค์สร้าง
ศรัทธาไม่เคยจาง
โลกไม่ร้างเพราะทางธรรม

…ทางธรรมนำชีวิต
ชำระจิตที่มืดดำ
ออกห่างจากบาปกรรม
มากระทำบำเพ็ญบุญ

…บุญกรรมนำชีวิต
มีหมู่มิตรคอยเกื้อหนุน
เมตตาและการุน
ช่วยค้ำจุนตลอดมา

…ฝากไว้แด่มวลมิตร
ผู้มีจิตแสวงหา
ฝากผ่านกาลเวลา
ฝากดินฟ้าและสายลม

…ปลอบใจมวลหมู่มิตร
ผู้มีจิตที่โศกตรม
ลบล้างความขื่นขม
ให้รื่นรมสมฤดี

…ทุกข์โศกและโรคร้าย
ให้จางคลายไปทุกที่
ขอให้สิ่งที่ดี
นั้นจงมีแก่เพื่อนเรา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ เมษายน ๒๕๖๕…