…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๗…
…ดูหนัง ดูละคร แล้วย้อนมาดูตน…
๐ อยู่ท่ามกลาง แมกไม้ ในไพรพฤกษ์
มาเพื่อฝึก ทบทวน กระบวนใหม่
ถึงเหตุการณ์ ที่ผ่านมา และผ่านไป
เพื่อแก้ไข ข้อบกพร่อง ต้องทบทวน
๐ ก้าวเดินไป ข้างหน้า อย่าหยุดยั้ง
แต่ข้างหลัง นั้นต้อง คงสงวน
เก็บเรื่องราว ที่ผ่านไป มาใคร่ครวญ
อย่ารีบด่วน คิดสรุป จะทุกข์ใจ
๐ จงหันมอง เบื้องหลัง ที่พลั้งพลาด
อย่าประมาท เดินทางผิด จงคิดใหม่
อย่าให้มัน ผ่านมา แล้วผ่านไป
จงแก้ไข ข้อบกพร่อง ของเราเอง
๐ ลดอัตตา มานะ และทิฐิ
อย่าตำหนิ ติเขา อย่างข่มเหง
จงอย่าใช้ กำลัง ให้ยำเกรง
อย่าอวดเบ่ง อวดรู้ ดูไม่งาม
๐ รู้จักความ พอดี เป็นที่ตั้ง
จงหยุดยั้ง ความคิด จิตหยาบหยาม
สิ่งไม่ดี อย่าได้ ไปเดินตาม
พยายาม รักษาจิต ให้คิดดี
๐ ไม่เป็นภัย ต่อชีวิต ไม่ผิดธรรม
ไม่สร้างกรรม ทำบาป จงหลีกหนี
จงมั่นคง ในธรรม นำชีวี
และธรรมนี้ จะคุ้มครอง ป้องกันตัว
๐ มีหิริ โอตตัปปะ เข้าละบาป
สิ่งชั่วหยาบ นั้นหรือ คือความชั่ว
อย่าเข้าไป เกี่ยวข้อง ให้หมองมัว
จงเตือนตัว เตือนตน พ้นอบาย
๐ อย่าจ้องจับ เพ่งโทษ ผู้อื่นเขา
กิเลสเรา จงดู ให้รู้หมาย
รู้จักตัว รู้จักตน ก่อนวันตาย
จะสบาย ใจมีสุข ทุกข์ไม่มี…
… ขอบคุณอารมณ์ศิลป์และจินตนาการ …
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ เมษายน ๒๕๖๕…