…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๘…
…เจริญสติเพื่อให้รู้เท่าทันการเกิดดับของสรรพสิ่งรอบกายมากขึ้น เห็นทุกข์เห็นภัยเห็นโทษ ของการเกิดดับมากขึ้นแต่ยังไม่ชัดเจน ยังมีความพึงพอใจในอารมณ์บางอย่างอยู่ ยังไม่ยอมรับความจริงของธรรมชาติในบางอย่างยกจิตขึ้นมาพิจารณาธรรมในมหาสติปัฏฐานมากขึ้นกว่าเดิม เพราะเมื่อก่อนนั้นเราพิจารณากายเสียเป็นส่วนใหญ่…
…การพิจารณาเรื่องเวทนาความรู้สึก จิตความคิดนึกธรรมะสภาวะของกายและจิตเมื่อได้คิดพิจารณา ทำให้เกิดปัญญาเพิ่มขึ้น เย็นสบายเพราะกายระงับจิตพิจารณาธรรมทำความรู้ความเข้าใจให้ถูกต้อง เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ของกิเลสตัณหาชัดเจนขึ้น หลังจากเห็นการเกิดดับของสรรพสิ่ง พระไตรลักษณ์ก็ปรากฏขึ้นในจิตควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้มากยิ่งขึ้น เป็นอานิสงค์ของการมีสติในฐานเวทนา ที่ได้กระทำมา พร้อมทั้งฐานจิตด้วยเห็นการพัฒนาทางจิต ความรู้สึกนึกคิด จิตสำนึกแห่งคุณธรรมเพิ่มขึ้น ทำให้เกิดความศรัทธาปสาทะในการปฏิบัติเพิ่มขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ทุกอย่างเรียนรู้ด้วยการปฏิบัติ เห็นได้ด้วยตนเองความเป็นปัจจัตตัง
…รู้ได้เฉพาะตน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ เมษายน ๒๕๖๕…