การเจริญจิตภาวนา

…การเจริญจิตภาวนานั้นเป็นการกระทำที่จิตก็จริงอยู่ แต่จิตต้องอยู่กับกายมีความสัมพันธ์กัน จิตระลึกรู้อยู่ในกาย ไม่ส่งจิตออกนอกกาย อันเป็นเหตุนำมาซึ่งทุกข์ทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นเพราะจิตส่งออก ในความไร้รูปแบบนั้นคือความเป็นไปตามความเหมาะสม ตามจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และบุคคล

…การเลือกหาวิธีการที่เหมาะสมที่จะกระทำได้ในขณะนั้น มาประพฤติปฏิบัติเพื่อไม่ให้ขัดทั้งในทางโลกและในทางธรรม ดำเนินไปในความเป็นปกติ การไร้รูปแบบนั้น มันก็มีรูปแบบของมันในตัวเองเสมอ ต้องผ่านการฝึกฝนในรูปแบบมาก่อน จนมีความรู้ความเข้าใจและชำนาญในรูปแบบมาก่อน แล้วจึงจะละรูปแบบมาสู่รูปแบบที่ไร้กฏเกณฑ์ กติกา ไร้การยึดติด มาทำที่จิตโดยทิ้งรูปแบบทางกาย

…ไม่ใช่การทอดทิ้งธุระ ที่กระทำไปเพราะความมักง่ายอันเกิดจากอกุศลจิตคือความเกียจคร้าน ความไม่ชอบใจทั้งหลายแต่เกิดจากความรู้ความเข้าใจแล้วจึงปล่อยวาง…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…