จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๒

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๒…

…เป็นธรรมดาของทุกชีวิตในโลกนี้ที่ต้องเผชิญกับอุปสรรคปัญหาเพราะว่าทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่หวังไว้เสมอ ดั่งคำที่กล่าวว่า… “เส้นทางของชีวิตมิได้โรยด้วยกลีบของดอกกุหลาบเสมอไป” แต่ทำอย่างไร เราจะเข้าใจและเข้าไปแก้ไขอุปสรรคปัญหานั้นได้

…“ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดจากเหตุและดับไปที่เหตุ” เราจึงต้องฝึกขบวนการคิดเพื่อเข้าไปหาเหตุโดยเริ่มจากการฝึกใจให้นิ่งเสียก่อน” นิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว “ซึ่งจะทำให้ใจนิ่งได้นั้น มันต้องมีสมาธิและการที่จะมีสมาธิได้นั้นมันต้องมีสติ เราจึงต้องฝึกให้มีสติเสียก่อน ก่อนที่จะทำจิตให้สงบ…

…อุปสรรคและปัญหานั้นมีอยู่และเป็นสิ่งที่จะต้องเข้าไปแก้ไขแต่เราต้องทำใจของเราให้อยู่เหนือปัญหาให้ได้เสียก่อนเรียกว่าวางปัญหานั้นไว้เสียก่อนมันจะทำให้เราผ่อนคลาย และไม่เป็นการกดดันตัวเราเอง เพราะถ้าเราไม่วางปัญหานั้นไว้เสียก่อนจิตของเราเข้าไปยึดติดยึดถือมันจะทำให้เราเครียดหนักอกหนักใจสมองเราไม่ปลอดโปร่งทำให้เกิดความเครียด และเมื่อเรามีความเครียดมันจะทำให้ความคิดของเรานั้นคับแคบการคิดการมองปัญหาไม่เปิดกว้างมันจึงไม่เห็นหนทางที่จะแก้ปัญหานั้นได้…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…