…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๗…
…หลายหลากเรื่องราวของชีวิตที่ต้องประสพพบเจอในแต่ละวันต้องจัดสรรบริหารเวลาให้ลงตัวเพื่อประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านทั้งในเรื่องทางโลกและทางธรรมโดยอาศัยหลักธรรมของพระพุทธศาสนามาปรับใช้ เพื่อให้เป็นไปโดยชอบ อันประกอบด้วยกุศลจิตไม่เป็นภัยต่อชีวิต ไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนซึ่งพระธรรมวินัยนั้นคือสิ่งที่คิดและกิจที่ทำในแต่ละวันของชีวิตสมณะ…
๐ สายลม โอบกอด เมฆหมอก
เหย้าหยอก อยู่บน ท้องฟ้า
เคลื่อนคล้อย ลอยไหล ไปมา
เริงร่า ท้าทาย แสงดาว
๐ ใบไม้ ต้องลม แกว่งไกว
สั่นไหว ท่ามกลาง ลมหนาว
คล้ายจะ บอกถึง เรื่องราว
ส่งข่าว ถึงใคร บางคน
๐ สายลม ในคืน เหน็บหนาว
บอกกล่าว ถึงความ สับสน
ของผู้ ที่ยัง ทุกข์ทน
บนหน ทางที่ ท้าทาย
๐ เมฆน้อย ลอยไหล ไปมา
ท้องฟ้า ไร้เดือน ส่องฉาย
มีเพียง แสงดาว พร่างพราย
มากมาย ทั่วท้อง นภา
๐ ตื่นมา มองฟ้า มองดาว
เรื่องราว แห่งการ ค้นหา
จุดหนึ่ง ซึ่งกาล เวลา
ตื่นมา เพื่อบัน ทึกธรรม
๐ เรียบเรียง ลิขิต อักษร
กาพย์กลอน กวี ชี้นำ
บทความ ธรรมะ เตือนย้ำ
กระทำ ในสิ่ง ที่ควร
๐ ส่งเสริม เติมต่อ ศรัทธา
รักษา ความดี มีส่วน
เรียงร้อย ถ้อยคำ เชิญชวน
ทั้งมวล ด้วยความ หวังดี
๐ เอาธรรม นั้นมา ขยาย
มุ่งหมาย เพื่อจะ นำชี้
ความจริง ในสิ่ง ที่มี
โลกนี้ อยู่ได้ ด้วยธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๕ มกราคม ๒๕๖๕…