ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๔๙

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๔๙…

…เดินทางอยู่บนถนนที่ทอดยาวมากมายด้วยยวดยานที่ผ่านไปมาเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาไปตามเส้นทางหยุดบ้างพักบ้างเมื่อเหนื่อยล้าพบปะเจรจากับเพื่อนผู้ร่วมทางต่างคนต่างมีเป้าหมายของการเดินทางเก็บเกี่ยวทุกอย่างที่เป็นประสบการณ์…

…เรียนรู้ชีวิตและความคิดของผู้ร่วมทางนำมาเป็นแบบอย่าง ใคร่ครวญพิจารณาปรับใช้ให้เหมาะสมกับความเป็นไปของชีวิตตามจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และบุคคลคือเหตุผลและความเหมาะสมของการดำเนินการ มองทุกสิ่งรอบด้าน ให้เห็นทั้งคุณและโทษ ให้เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสิ่งเหล่านั้นจัดสรรทุกอย่างให้อยู่บนความพอเหมาะพอสม เรียนรู้และพอใจในสิ่งที่มีและเป็นอยู่…

…ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น แล้วก็ปล่อยทำหน้าที่ของผู้ให้ ให้สมบูรณ์ สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปในภายภาคหน้าเป็นเรื่องของวิบากกรรม…

…แด่การเดินทางของชีวิตที่ผ่านมายาวนาน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒ กันยายน ๒๕๖๕…