ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๘๘

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๘๘…

…วันเวลาที่ผ่านไป ดูเหมือนกับไม่ได้ทำอะไร เพราะมิได้แสดงออกทางกายแต่มันเป็นทำงานทางจิต ที่ไร้รูปแบบทางกาย จึงดูคล้ายเหมือนไม่ได้ทำอะไร

…การเจริญวิปัสสนานั้นดูจากภายนอกแล้ว เหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะเป็นการกระทำภายในเกิดที่จิตมันไม่มีรูปแบบภายนอกที่ตายตัวว่าต้องมีท่าทางอย่างนั้น ท่าทางอย่างนี้จึงจะเป็นการปฏิบัติวิปัสสนา

…มันอยู่ที่จิต คือการมีสติและสัมปชัญญะการรู้เท่าทันการเกิดดับของสรรพสิ่งรู้จักการควบคุมจิต ควบคุมความคิดและการกระทำ มันเป็นการทำภายใน รู้ได้เฉพาะตนเท่านั้นเอง ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ กำลังคิดอะไรอยู่ สิ่งที่คิดและสิ่งที่ทำนั้น เรามีเจตนาอย่างไรเป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศลหรือไม่

…ไม่มีใครรู้ซึ้ง เท่าหนึ่งจิตในสิ่งที่กำลังคิดและกำลังกระทำเท่าตัวของเราเองถ้าเรามีสติและสัมปชัญญะที่สมบูรณ์อยู่ทุกขณะจิต นั่นแหละคือเรากำลังเจริญวิปัสสนา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๑ ตุลาคม ๒๕๖๕…