รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…ถนนสู่ความฝัน
ทอดยาวไปไกลสุดตา
รอการมาเยือนของนักเดินทาง
อาจจะอ้างว้างเพราะร้างคนสัญจร
นักเดินทางพักผ่อนอยู่หนไหน
อย่าปล่อยให้ทางฝันนั้นเดียวดาย
ขอเชิญมิตรสหายมาร่วมเดิน…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…

…“ความสำเร็จของชีวิต อยู่ที่จิตคิดว่าพอ” ถ้าเราเข้าใจธรรมะและปฏิบัติตามธรรมปัญหาทั้งหลายก็จะไม่เกิดขึ้น แต่ในโลกนี้ดั่งที่ท่านสัญชัยปริพาชก อดีตอาจารย์ของพระโมคคัญลาและพระสารีบุตรได้ถามท่านทั้งสองที่มาชักชวนให้ไปเฝ้าพระพุทธเจ้าว่า “ในโลกนี้คนโง่กับคนฉลาดใครมีมากกว่ากัน” “พระสารีบุตรตอบว่า คนโง่มีมากกว่า” ท่านสัญชัยจึงบอกว่า “เธอเป็นผู้มีปัญญาจงไปหาพระพุทธเจ้าเถิด เราจะอยู่กับคนโง่เหล่านี้เอง” ทั้งที่ท่านรู้ว่าผิดแต่ความมีทิฏฐิท่านเลยไม่ยอมทำตามคำชักชวนของพระโมคคัญลาและพระสารีบุตร ทำให้คิดถึงสุภาษิตบทหนึ่งขึ้นมา เป็นโพธิสัตว์คาถาที่ว่า…

อ่านเพิ่มเติม “ความสำเร็จของชีวิต อยู่ที่จิตคิดว่าพอ”

…การเจริญจิตภาวนานั้นเป็นการกระทำที่จิตก็จริงอยู่ แต่จิตต้องอยู่กับกายมีความสัมพันธ์กัน จิตระลึกรู้อยู่ในกาย ไม่ส่งจิตออกนอกกาย อันเป็นเหตุนำมาซึ่งทุกข์ทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นเพราะจิตส่งออก ในความไร้รูปแบบนั้นคือความเป็นไปตามความเหมาะสม ตามจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และบุคคล

…การเลือกหาวิธีการที่เหมาะสมที่จะกระทำได้ในขณะนั้น มาประพฤติปฏิบัติเพื่อไม่ให้ขัดทั้งในทางโลกและในทางธรรม ดำเนินไปในความเป็นปกติ การไร้รูปแบบนั้น มันก็มีรูปแบบของมันในตัวเองเสมอ ต้องผ่านการฝึกฝนในรูปแบบมาก่อน จนมีความรู้ความเข้าใจและชำนาญในรูปแบบมาก่อน แล้วจึงจะละรูปแบบมาสู่รูปแบบที่ไร้กฏเกณฑ์ กติกา ไร้การยึดติด มาทำที่จิตโดยทิ้งรูปแบบทางกาย

…ไม่ใช่การทอดทิ้งธุระ ที่กระทำไปเพราะความมักง่ายอันเกิดจากอกุศลจิตคือความเกียจคร้าน ความไม่ชอบใจทั้งหลายแต่เกิดจากความรู้ความเข้าใจแล้วจึงปล่อยวาง…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…

… เพราะเป็นคนที่มีทั้งพรสวรรค์และพรแสวง ชอบการศึกษาและค้นคว้า เมื่อศึกษาเรื่องอะไรนั้น ก็ทำอย่างเต็มที่ เลยทำให้มีความรู้และความเข้าใจในทุกเรื่อง รู้เห็น เข้าใจ ทำได้ ทั้งเรื่องทางโลกและทางธรรม เพราะเหตุนี้จึงต้องทำหน้าที่หลายอย่างและไม่มีเวลาว่างตลอดเวลา

… อาศัยความเมตตาที่พระอาจารย์ทั้งหลายได้สั่งสอนอบรมมา ให้รู้จักการเจริญจิตภาวนา ให้รู้จักการมีสติและสัมปชัญญะทุกขณะเมื่อรู้สึกตัวตื่นอยู่ สอนให้มีสติในการทำงานสอนให้รู้ว่าการที่เรามีสติและสัมปชัญญะอยู่กับกายและจิตขณะคิด พูด เคลื่อนไหว หรือการทำอะไรนั้น คือการปฏิบัติธรรม เจริญสติภาวนา จึงได้นำมาปรับใช้กับชีวิตจริง

อ่านเพิ่มเติม “เพราะเป็นคนที่มีทั้งพรสวรรค์และพรแสวง”

…ธรรมะและหลักธรรมต่าง ๆ นั้น เราเคยรู้เคยเข้่าใจเคยได้ประสพมาถ้าเราไม่หมั่นรักษาและปฏิบัติทบทวนอยู่อย่างสม่ำเสมอ อาจจะทำให้หลงลืมไปจึ่งต้องพยายามใคร่ครวญทบทวนอยู่ให้เนืองนิจ ได้อ่านบันทึกธรรมเก่า ๆ ที่เคยเขียนไว้และอ่านหนังสือธรรมบรรยายของครูบาอาจารย์ เป็นการทบทวนความรู้ เพราะว่าในขณะที่เราอ่านหรือฟังนั้น เราต้องตั้งสติและมีสมาธิในการฟัง

อ่านเพิ่มเติม “ธรรมะและหลักธรรม”

๐ บินมาเกาะรองเท้าเมื่อเช้านี้
เห็นสวยดีจึงได้ถ่ายภาพไว้
ก่อนที่มันจะบินหลบหนีไป
นำมาให้ได้ชื่นชมรื่นรมกัน…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…

๐ บินเกาะกระติ๊บข้าว
หลบลมหนาวหาไออุ่น
หวังเพียงความการุณ
อย่าโหดร้ายทำลายกัน…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…

…วิถีแห่ง วจีพเนจร…

๐ คนไร้ราก ร่อนเร่ พเนจร
ไร้ถิ่นฐาน ถาวร อยู่อาศัย
เพราะเกิดมา มีกรรม จึงทำใจ
ร่อนเร่ไป ตามหน้าที่ เพราะมีกรรม

๐ เคยคิดหยุด ปักหลัก อยากพักบ้าง
หยุดการสร้าง การสอน ที่ซ้ำซ้ำ
ปลีกวิเวก ภาวนา ศึกษาธรรม
แต่ว่ากรรม ยังไม่หมด ต้องอดทน

อ่านเพิ่มเติม “วิถีแห่ง วจีพเนจร”

…ยามสาย ณ ริมฝั่งโขง…

๐ แสงสีทอง ส่องทาบ ขนาบน้ำ
เหลืองอร่าม สีทอง ดูผ่องใส
น้ำกับฟ้า ฟ้ากับน้ำ คู่กันไป
แล้วแต่ใจ แล้วแต่จิต จินตนา

๐ ในจังหวะ เวลา และโอกาส
เราสามารถ คิดได้ หลายเนื้อหา
เห็นเหมือนกัน คิดต่างกัน ธรรมดา
ก็เพราะว่า คนเรา ไม่เท่ากัน

อ่านเพิ่มเติม “ยามสาย ณ ริมฝั่งโขง”

…จิตปรุงแต่งในกิเลส คือจิตเริ่มคิดก่อน คิดชอบ คิดไม่ชอบเมื่อความคิดเกิดจึงปรุงแต่งให้เกิดกิเลส ความโกรธ โลภ หลง เมื่อกิเลสเกิดขึ้นและเราไม่มีสติสัมปชัญญะพอจะดับกิเลสได้ มันก็ปรุงแต่งจิตให้คิดวุ่นวายไปเรื่อย ไม่ผ่องใส พอจิตมันคิดปรุงแต่งมันก็จะปรุงให้กิเลสเพิ่มขึ้น ๆ จนกว่าเราจะได้สติมันจึงจะหยุดปรุง…

อ่านเพิ่มเติม “จิตปรุงแต่งในกิเลส”