รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๖…

…“ภิกษุทั้งหลาย!เราประพฤติพรหมจรรย์นี้มิใช่เพื่อหลอกลวงคน เพื่อให้คนบ่นถึงเพื่อผลคือลาภสักการะและชื่อเสียงเพื่อเป็นเจ้าลัทธิ เพื่อให้คนทั้งหลายรู้จักเรา ก็หามิได้ แต่ที่แท้จริงแล้วเราประพฤติพรหมจรรย์นี้เพื่อความสังวรระวัง เพื่อละกิเลสเพื่อคลายกิเลส และเพื่อดับกิเลสเท่านั้น”

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๖”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๕…

…ในแต่ละวันที่ผ่านไปนั้น มีเรื่องราวมากมายที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิตที่ทำให้เราคิดและต้องทำ มีผัสสะสิ่งกระทบมากมายให้เรานั้นได้ซึมซับรับรู้ เราจึงควรจะจดจำเพียงสิ่งที่มีประโยชน์และเป็นสาระ ส่วนสิ่งที่เป็นขยะทางความคิดลบมันไปไม่จดจำ ใช้สติใคร่ครวญทบทวนสิ่งผ่านเข้ามา ว่าสิ่งไหนเป็นสาระ สิ่งไหนไม่เป็นสาระพิจารณาให้เห็นคุณ เห็นโทษเห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาพิจารณาเข้าสู่ความเป็นกุศลและอกุศล…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๕”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๔…

…“ผู้ใด มีปัญญาทราม อาศัยทิฏฐิลามก คัดค้านคำสอนของพระพุทธเจ้าซึ่งมีปกติเป็นธรรม พฤติกรรมของผู้นั้นย่อมเป็นไปเพื่อฆ่าตน เหมือนขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่” “โยสาสนํ อรหนฺตํ อริยานํ ธมฺมชีวินํปฏิกฺโกสติ ทุมฺเมโธ ทิฏฺฐึ นิสฺสาย ปาปกํผลานิ กณฺฏกสฺเสว อตฺตฆญฺญาย ผลฺลติ”
…พุทธสุภาษิต ธรรมบท ๒๕/๓๑…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๔”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๓…

…ทุกเรื่องราวเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ล้วนแล้วคือบทเรียนของชีวิตเก็บบันทึกไว้ในความทรงจำ น้อมนำมาพิจารณา มองหาที่มาและที่ไปของมัน ทุกอย่างล้วนเกิดจากเหตุและมีปัจจัยเป็นตัวประกอบ ค้นหาให้เห็นซึ่งที่มา ว่าเป็นมาอย่างไรก่อนที่เราจะได้รู้และได้เห็น ว่ามันดำเนินไปเช่นไรและจะจบลงที่ตรงจุดไหน

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๓”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๒…

…วุ่นวายและสับสน
เกิดจากคนไร้ศีลธรรม
ความโลภเข้าครอบงำ
เป็นเคราะห์กรรมของบ้านเมือง

…ย่อยยับและยับย่อย
พวกคนถ่อยต่างแค้นเคือง
สร้างเหตุและสร้างเรื่อง
ให้บ้านเมืองต้องวุ่นวาย

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๒”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๑…

…การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ได้ทำให้เราฉลาดขึ้นกว่าคนอื่น แต่ทำให้เราได้เห็นความโง่ ความหลงผิดในอดีตของเราที่ผ่านมา ยิ่งปฏิบัติก็ทำให้เราได้เห็น ในสิ่งที่เรายังไม่รู้ในสิ่งที่ยังไม่เข้าใจ ซึ่งที่ผ่านมานั้นเรามักจะคิดว่าเรารู้ถูกต้องและเข้าใจหมดแล้ว ซึ่งมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยเรายังไม่รู้จริง เรายังไม่เข้าใจในความจริงอย่างที่เราเคยคิด ยังมีอีกมากมายที่เรายังไม่รู้และไม่เข้าใจ

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๑”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๐…

…ได้บอกกับหมู่คณะเพื่อนสหธรรมิกก่อนแล้วว่า เราอยู่กันอย่างเรียบง่ายไม่มีเอกลาภใด ๆ อาศัยการบิณฑบาตซึ่งได้เพียงอาหารเท่านั้น ของกินของใช้เครื่องดื่มทั้งหลายมีให้ที่ส่วนกลางอยู่กันอย่างแบบพอเพียงและเพียงพออยู่ร่วมกันแบบพี่น้อง ปกครองกันด้วยธรรมและวินัย “ร่วมมือ ร่วมแรง ร่วมใจกันทำกิจวัตรของสงฆ์ เพื่อธรรมวินัย” มีปัญหาอะไรก็มาพูดคุยแลกเปลี่ยนชี้แนะแก้ไขกัน…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๐”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๙…

…ว่าด้วย “กาลามสูตร”…

…มีสติระลึกรู้อยู่กับกายและจิตพยายามคิดและมองทุกอย่างให้เป็นธรรมะ ระลึกถึงหัวข้อธรรมในหมวดต่าง ๆ เพื่อนำมาสงเคราะห์ให้เหมาะสมกับสถานการณ์คือสิ่งที่กำลังกระทำอยู่ เพื่อให้เป็นธรรมะสัปปายะคือการเลือกเฟ้นธรรมให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคล ทุกอย่างนั้นไม่มีอะไรดีที่สุด มีเพียงความเหมาะสมที่สุดตามเหตุและปัจจัย นี้คือความเป็น “อนิจจังและอนัตตาของธรรมทั้งหลายทั้งปวง”

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๙”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๘…

…เจริญสติเพื่อให้รู้เท่าทันการเกิดดับของสรรพสิ่งรอบกายมากขึ้น เห็นทุกข์เห็นภัยเห็นโทษ ของการเกิดดับมากขึ้นแต่ยังไม่ชัดเจน ยังมีความพึงพอใจในอารมณ์บางอย่างอยู่ ยังไม่ยอมรับความจริงของธรรมชาติในบางอย่างยกจิตขึ้นมาพิจารณาธรรมในมหาสติปัฏฐานมากขึ้นกว่าเดิม เพราะเมื่อก่อนนั้นเราพิจารณากายเสียเป็นส่วนใหญ่…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๘”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๗…

…ดูหนัง ดูละคร แล้วย้อนมาดูตน…

๐ อยู่ท่ามกลาง แมกไม้ ในไพรพฤกษ์
มาเพื่อฝึก ทบทวน กระบวนใหม่
ถึงเหตุการณ์ ที่ผ่านมา และผ่านไป
เพื่อแก้ไข ข้อบกพร่อง ต้องทบทวน

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๕๗”