รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…น้อมระลึกถึงบารมีคุณ…

…หลวงพ่อพุทธทาส ได้ละสังขารกลับคืนสู่ธรรมชาติอย่างสงบ ณ สวนโมกขพลาราม อ.ไชยา เมื่อวันที่ ๘ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๓๖ สิริรวมอายุ ๘๗ ปี นับได้ ๖๗ พรรษา

…ในปี พ.ศ. ๒๕๔๘ องค์การการศึกษาวิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ หรือยูเนสโกได้ประกาศยกย่องให้หลวงพ่อพุทธทาส เป็นบุคคลสำคัญของโลก…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ กรกฎาคม ๒๕๖๕…

…กระแสธรรมพัดผ่านกาลเวลา…

…โกโธ ธัมมานัง ปริปันโถ ความโกรธเป็นอันตรายต่อสติและปัญญาของตนเองถ้าเผลอสติหลงไปกับอารมณ์นั้น มันจะเป็นการทำลายตนเอง ความโลภและความโกรธจึงเป็นอันตรายต่อธรรมทั้งหลาย ทำลายชื่อเสียง เกียรติยศและความดีทั้งหลายให้พังพินาศลง…

อ่านเพิ่มเติม “กระแสธรรมพัดผ่านกาลเวลา”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๙…

…ปรารภธรรมกับชีวิตในยามค่ำคืน…
…ชีวิตก้าวข้ามความตายมาหลายครั้ง ในสมัยที่ยังไม่รู้จักคุณค่าของชีวิตเดินอยู่บนเส้นทางที่พลาดผิดห่างไกลจากธรรม เพลิดเพลินในการประกอบกรรมอันเป็นอกุศล โดยไม่มีความรู้สึกรักตัวและกลัวตายในสิ่งที่ทำ ชีวิตที่รอดมาได้จนถึงวันนี้มันจึงคือกำไรของชีวิต เมื่อมีความรู้สึกสำนึกผิดชีวิตที่เหลือก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัว

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๙”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒๘…

…การปฏิบัติธรรมคือการทำสิ่งที่ไม่มีให้มีขึ้น แล้วรักษาสิ่งที่มีมิให้เสื่อมสลาย ให้ดำรงทรงไว้และขั้นสุดท้ายคือการสลาย ทำเหมือนมันไม่มีอะไร

…สูงสุดคืนสู่สามัญ นั้นคือการเข้าสู่อารมณ์วิปัสสนา มีสติและสัมปชัญญะความระลึกรู้ ความรู้ตัวทั่วพร้อมคุ้มครองกายคุ้มครองจิตอยู่ทุกขณะเป็นสภาวะของความเป็นปกติไม่มีรูปแบบ ไม่มีกระบวนท่ากระบี่อยู่ที่ใจ เก็บงำประกายรู้อยู่ภายใน ไม่จำเป็นที่จะต้องแสดงออก การปฏิบัติธรรมนั้นคือการทำที่จิตไม่ใช่อยู่ที่รูปแบบทางกาย มิได้ทำไปเพื่อให้ผู้อื่นมาชื่นชม ยกย่องสรรเสริญ มิใช่การแสดง สภาวธรรมทั้งหลายเป็นของเฉพาะตน รู้ได้ด้วยตนพิสูจน์ได้ด้วยการปฏิบัติให้จริงสภาวธรรมนั้นเป็นเรื่องปัจจัตตังคือการรู้ได้เฉพาะตน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ พฤษภาคม ๒๕๖๔…

…ทบทวนธรรม ย้ำเตือนจิต…

…ทำเพื่อคนอื่นมามากแล้ว ต่อไปเป็นการกระทำเพื่อตนเองบ้าง ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว แต่เราต้องเอาตัวเราให้รอดเสียก่อน จึงจะไปช่วยคนอื่นเขายังมีกิเลส ตัณหา อุปาทาน อีกมากมายในจิตเรา ที่ยังไม่ได้เข้าไปจัดการทั้งที่ได้เห็นแล้วและที่ยังไม่ได้เห็นพลังจิต ฤทธิ์ อภิญญา กับขบวนการลดละกิเลสนั้น มันคนละเรื่องกันขบวนการลดละกิเลสตัณหานั้นเป็นเรื่องของสติและสัมปชัญญะหิริและโอตตัปปะ

…ส่วนเรื่องพลังจิตและฤทธิ์นั้นเป็นเรื่องของสมาธิซึ่งทำได้ทั้งสัมมาสมาธิและมิจฉาสมาธิคือสมาธิในระบบพระพุทธศาสนาและสมาธินอกระบบพระพุทธศาสนาสมาธิในระบบพระพุทธศาสนานั้นมีเจตนาเพื่อความดับทุกข์ เพื่อถอนมานะละตัณหา ลดอัตตา ฆ่าอุปาทานเป็นบาทฐานของปัญญา เพื่อยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนา รอบรู้ในกองสังขารคือสติปัฏฐาน ๔ ส่วนสมาธิที่ปฏิบัติเพื่อความอยากมีอยากได้ทั้งหลายนั้นเป็นสมาธินอกระบบของพระพุทธศาสนาเพราะมีเจตนาแตกต่างกันในการกระทำ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๗ กรกฎาคม ๒๕๖๕…

…จิตระลึกถึงธรรมไปตามกาล…

“ความบริสุทธิ์และไม่บริสุทธิ์
เป็นของเฉพาะตน คนอื่นจะ
ทำให้คนอื่นบริสุทธิ์ไม่ได้ ”
“ สุทฺธิ อสุทฺธิ ปจฺจตฺตํ
นาญฺโญ อญฺญํ วิโสธเย ”
…พุทธสุภาษิต ธรรมบท ๒๕/๓๑…

…การเจริญจิตภาวนานั้นเป็นการกระทำที่จิตก็จริงอยู่ แต่จิตต้องอยู่กับกาย มีความสัมพันธ์กันจิตระลึกรู้อยู่ในกาย ไม่ส่งจิตออกนอกกาย อันเป็นเหตุนำมาซึ่งทุกข์ทั้งหลาย ที่เกิดขึ้นเพราะจิตส่งออก

…ในความไร้รูปแบบนั้น คือความเป็นไปตามความเหมาะสม ตามจังหวะเวลา โอกาส สถานที่และบุคคลการเลือกหาวิธีการที่เหมาะสมที่จะกระทำได้ในขณะนั้น นำมาประพฤติปฏิบัติเพื่อไม่ให้ขัดทั้งในทางโลกและในทางธรรมดำเนินไปในความเป็นปกติ

…การไร้รูปแบบนั้น มันก็มีรูปแบบของมันในตัวเองเสมอ ซึ่งต้องผ่านการฝึกฝนในรูปแบบมาก่อน จนมีความรู้ ความเข้าใจและชำนาญในรูปแบบมาก่อนแล้ว จึงจะละรูปแบบมาสู่รูปแบบที่ไร้กฎเกณฑ์กติกา ไร้การยึดติด มาทำที่จิตโดยทิ้งรูปแบบทางกาย ไม่ใช่การทอดทิ้งธุระ ที่กระทำไปเพราะความมักง่าย อันเกิดจากอกุศลจิตคือความเกียจคร้าน ความไม่ชอบใจทั้งหลาย แต่เกิดจากความรู้ความเข้าใจแล้วจึงปล่อยวาง…

อ่านเพิ่มเติม “จิตระลึกถึงธรรมไปตามกาล”

…ใคร่ครวญธรรมย้ำเตือนจิต…

…ธรรมะที่พระพุทธองค์ตรัสสอนว่าเป็นเครื่องกระทำให้เป็นสมณะ

๑. พึงศึกษาว่า เราทั้งหลายจักประกอบด้วย หิริ ความละลายต่อความชั่ว โอตตัปปะ ความเกรงกลัวต่อความชั่ว

๒. พึงศึกษาว่า เราจักมีกายสมาจารคือความประพฤติทางกายที่บริสุทธิ์ที่ตื้น ที่เปิดเผย ไม่เป็นช่อง ประกอบด้วยความสำรวม ทั้งจะไม่ยกตนข่มท่าน ด้วยข้อนั้น

๓. พึงศึกษาว่า เราจักมี วจีสมาจาร คือประพฤติทางวาจา ได้แก่คำพูดที่บริสุทธิ์

๔. พึงศึกษาว่า เราจักมี มโนสมาจาร คือความประพฤติทางใจ คือความคิดอันบริสุทธิ์

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมย้ำเตือนจิต”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๘…

…“ปิยานํ อทสฺสนํ ทุกฺขํ อปฺปิยานญฺจ ทสฺสนํ ตสฺมา ปิยํ น กยิราถ ปิยาปาโย หิ ปาปโก”

“การไม่เห็นสิ่งที่รักเป็นทุกข์ และการเห็นสิ่งที่ไม่รักก็เป็นทุกข์ เหตุนั้น จึงไม่ควรทำอะไรให้เป็นที่รัก เพราะความพรากจากสิ่งที่รัก”
เป็นการทราม (ขุ.ธ. ๒๕/๔๓)….

…ใคร่ครวญทบทวนธรรมน้อมเข้าสู่ภายในถึงความเป็นไปของกายและจิตที่ได้ผ่านมา และที่กำลังเป็นอยู่ เพื่อค้นหาตัวตนที่แท้จริงค้นหากิเลสและกรรมที่ทำให้เป็นไป ตามเหตุและปัจจัยของอุปธิทั้งหลายที่มีอยู่

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๘”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒๗…

…ระลึกนึกถึงคำกล่าวของครูบาอาจารย์ที่ท่านได้กล่าวสอนไว้ว่า “เมื่อหยุดคิดหยุดปรุงแต่งและวางทุกสิ่งลงได้ ทั้งสิ่งที่รู้และสิ่งที่ถูกรู้ทั้งปวง สัจธรรมจริงแท้ก็จะปรากฏขึ้นมาให้รู้เห็นเอง”

…มันเป็นเช่นนี้เอง…

๐ รอนแรม มาเรียงราย
สู่จุดหมาย ที่เดียวกัน
ตามล่า หาความฝัน
จึงได้เป็น อย่างเห็นมา

๐ ตามแนว ของพุทธะ
สมณะ ผู้ค้นหา
สำรวม กายวาจา
ตั้งใจสู่ เส้นทางธรรม

๐ ฝึกฝน ปฏิบัติ
อย่างเคร่งครัด ไม่ใฝ่ต่ำ
คิดชอบ ประกอบกรรม
กุศลนี้ จึงได้มา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒๗”

…ระลึกถึงธรรม ย้ำเตือนจิต…

…ทบทวนธรรมเรื่องมรรคองค์ ๘ …

…อริยมรรคมีองค์ ๘ นั้นเป็นมัชฌิมาปฏิปทา คือทางสายกลางแห่งการดำเนินชีวิตที่ไม่ผิดทำนองคลองธรรม ซึ่งมีหลายระดับชั้นตามกำลังของผู้ปฏิบัติ อย่างหยาบปานกลางและละเอียดตามความเหมาะสมของภูมิธรรมของแต่ละบุคคล อันได้แก่

๑. สัมมาทิฏฐิ คือความเห็นที่ถูกต้องรู้จักผิดชอบชั่วดี เห็นในความเป็นจริงแยกแยะกุศลและอกุศล

๒. สัมมาสังกัปปะ คือความรู้สึกนึกคิดที่จะไม่ทำในสิ่งที่ผิด อันเป็นอกุศลทั้งหลาย

๓. สัมมาวาจา คือการสำรวมในการพูดการเจรจา ไม่ก่อให้เกิดปัญหามีวาจาที่สุภาพอ่อนโยน

๔. สัมมากัมมันตะ คือการทำงานที่ไม่สร้างความเดือดร้อน เบียดเบียนผู้อื่น และไม่ผิดกฎหมายศีลธรรม

๕. สัมมาอาชีวะ คือการประกอบอาชีพที่สุจริตไม่ผิดกฎหมายและศีลธรรม

๖. สัมมาวายามะ คือความเพียรพยายามควบคุมจิต ระวังบาปอันเป็นอกุศลธรรมไม่ให้เกิดขึ้น ละบาปอันเป็นอกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วให้หมดไปพยายามสร้างกุศลตัวใหม่ให้เกิดขึ้นกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วรักษาให้เจริญยิ่งขึ้น

๗. สัมมาสติ คือการมีสติระลึกรู้อยู่เสมอในสิ่งที่เป็นบุญและบาปและเตือนสติไม่ให้คล้อยไปในอกุศลธรรม

๘. สัมาสมาธิ คือการมีความแน่วแน่ตั้งมั่นในสิ่งที่กำลังกระทำ โดยมีสัมมาสติควบคุมอยู่

…ที่กล่าวมานี้คือมรรคอันมีองค์ ๘ สำหรับฆราวาสผู้ครองเรือนที่สามารถจะนำไปประพฤติปฏิบัติได้โดยที่ไม่ขัดกัน ทั้งในทางโลกและทางธรรม ส่วนอริยมรรคอันมีองค์๘ของสมณะนั้นจะละเอียดยิ่งไปกว่านี้เพราะบทบาทและหน้าที่สถานะนั้นแตกต่างกัน ซึ่งถ้าเรารู้บทบาทและหน้าที่ของเราแล้ว การดำเนินชีวิตก็จะไม่ผิดทำนองคลองธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๖ กรกฎาคม ๒๕๖๕…