รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๕…

…ชีวิตคือการเดินทางเพื่อสร้างงาน การทำงานคือการปฏิบัติธรรม…

…มันเป็นไปตามบทบาทและลีลาของชีวิต ในจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่ ไม่มีอะไรที่เป็นนิจจังทุกสิ่งอย่างเป็น อนัตตา…

…ชีวิตนี้ยังมีหนทางไป…

๐ ฟ้าครึ้ม ยามฝนพรำ
เมฆหมอกดำ ปกคลุมฟ้า
ม่านเมฆ หมอกมายา
ปกคลุมฟ้า ให้มืดมน

๐ เปรียบเป็น เช่นชีวิต
เมื่อความคิด เริ่มสับสน
จิตใจ นั้นกังวล
จิตสับสน ไร้หนทาง

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๕”

…ปรารภธรรมก่อนทำวัตรเช้า…

…ชีวิตดำเนินไปตามปกติ ทำกิจวัตรของสงฆ์ ไปตามปกติที่เคยกระทำมาเสร็จจากกิจวัตรของสงฆ์ ก็มาปฏิบัติกิจวัตรของการเป็นผู้นำของหมู่คณะคือการตรวจตราดูแลเรื่องการก่อสร้างดูความเรียบร้อยในอาวาสที่อยู่อาศัยจดบันทึกทำบัญชีรับ-จ่ายในแต่ละวันคิดโครงการวางแผนงานที่จะทำต่อไปนี่คืองานในทางโลก

…ส่วนงานในทางธรรมก็คือการเจริญสติภาวนา ตามจังหวะเวลาและโอกาสที่สามารถจะทำได้ ใช้เวลาที่ผ่านไปกับการทำงาน ยามว่างภารกิจ ผ่อนคลายด้วยการเขียนบทความ บทกวีธรรมเพราะถือว่าการทำงานนั้น้เป็นการปฏิบัติธรรม เป็นการฝึกเจริญสติฝึกควบคุมความรู้สึกและอารมณ์กับสิ่งกระทบทั้งหลาย เพราะว่าการทำงานนั้น ต้องมีความสัมพันธ์กับหมู่คณะ ต้องพบปะพูดคุยและทำงานร่วมกัน หลายคนก็หลายความคิดและแตกต่างกันด้วยจิตและอารมณ์ ทำให้ต้องควบคุมตนเองให้มากขึ้น

…ต้องมีสติระลึกรู้ก่อนที่จะพูดและทำเพื่อไม่ให้เกิดการกระทบกระทั่งกันทั้งทางกายและทางจิตกับผู้ร่วมงานการทำงานนั้นก็กลายเป็นการปฏิบัติธรรมไปในตัว เพราะว่าเราต้องอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง ต้องพบปะกับผู้คน ต้องทำงาน ต้องทำกิจเพื่อเลี้ยงชีวิตตามอัตภาพของสงฆ์ ไม่ใช่จะมีเวลา นั่งหลับตาภาวนาเพียงอย่างเดียวหรือไม่พบปะกับผู้คนเลย เราต้องอยู่ร่วมกับผู้คนในสังคมที่หลายหลากนี้คือความเป็นจริงของชีวิต…

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมก่อนทำวัตรเช้า”

…แสงธรรมส่องทางในยามเช้า…

…สมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ นิคมของชาวศักยะในแคว้นสักกะครั้งนั้นท่านพระอานนท์ ได้เข้าเฝ้าแล้วกราบทูลพระพุทธองค์ว่า…

“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี และมีเพื่อนที่ดีนั้นนับว่าเป็นครึ่งหนึ่งของพรหมจรรย์ทีเดียวนะ พระเจ้าข้า”

…พระพุทธองค์ ได้ตรัสค้านขึ้นว่า…

…“อานนท์ ! เธออย่าพูดอย่างนั้น เธออย่าได้กล่าวอย่างนั้น ก็ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี และมีเพื่อนที่ดีนั้น นับว่าเป็พรหมจรรย์หมดทั้งสิ้นทีเดียว อานนท์ ! อันพระภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี และมีเพื่อนที่ดีก็เป็นอันหวังได้แน่นอนว่า จะได้เจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘จะกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘”…
…อุปัฑฒสูตร ๑๙/๒…

อ่านเพิ่มเติม “แสงธรรมส่องทางในยามเช้า”

…ปรารภ ทบทวนธรรม ยามค่ำคืน…

…ใคร่ครวญ ทบทวน พิจารณาถึงเหตุการณ์ที่ได้ผ่านมา ในช่วงเวลาที่เปิดตัวกลับมาติดต่อคบหาสมาคมกับมิตรสหาย ทำให้ได้เข้าใจอะไรขึ้นมาอีกมากมาย คงใกล้จะถึงบทสุดท้ายที่จะต้องเลิกรา หันหน้ากลับมาสู่ทางธรรม ละวางปลิโพธทั้งหลาย เพื่อความจางคลายของกิเลส ตัณหา อุปาทาน ให้เวลาแก่งานในพระพุทธศาสนา คือการศึกษาและปฏิบัติในไตรสิกขา ๓ คือ ศีล สมาธิ ปัญญาหมั่นเจริญจิตภาวนาให้ความเจริญในธรรมก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป…

…ขอขอบคุณทุกผู้คนและทุกเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิต ทำให้ได้คิดพิจารณาว่าทุกอย่างที่ผ่านมา คือครูผู้สอนธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภ ทบทวนธรรม ยามค่ำคืน”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๕…

…เป้าหมายของชีวิตที่ตั้งใจใฝ่ฝันอยากจะก้าวไปข้างหน้าตลอดเวลา เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทางที่ตั้งไว้ชีวิตนั้นจะเดินไปในหนทางใดมันอยู่ที่การตัดสินใจของตัวเราเองตามความคิดความเห็นและสิ่งที่เป็นอยู่รอบกายคือเหตุและปัจจัยเส้นทางชีวิตจึงมีหลายสายให้เราเลือกเดิน ซึ่งมันขึ้นอยู่กับจิตสำนึกและคุณธรรมของเรา ว่าจะเลือกเอาเส้นทางสายไหนที่จะก้าวเดินไป

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๕”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๔…

…เวลาจะช้าหรือจะเร็วนั้น มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของเรากับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ถ้าเรารู้สึกยินดีกับสิ่งที่กำลังเป็นและเพลิดเพลินกับสิ่งนั้น เราจะรู้สึกว่าเวลานั้นมันแสนสั้น เพราะว่าใจของเรานั้นผูกพันธุ์ยึดถืออยู่กับสิ่งนั้น ไม่อยากจะให้มันผ่านพ้นไป ในทางกลับกัน ถ้าในเวลานั้นเรารู้สึกไม่พอใจ ไม่ยินดีกับสิ่งที่กำลังมีและกำลังเป็น อยากจะให้มันผ่านไปจบสิ้นไปโดยเร็ว เราก็จะรู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปช้าเหลือเกิน เพราะใจของเราไม่ชอบและปฏิเสธในสิ่งที่กำลังเป็นไป มันจึงรู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปช้ามาก เวลาในแต่ละช่วงนั้นมันมีระยะที่เท่ากันอยู่เสมอ ไม่มีช้าหรือเร็ว มันเป็นไปตามปกติวิสัยที่เราสมมุติขึ้นมาแต่ที่ทำให้รู้สึกว่าช้าหรือเร็วนั้นมันขึ้นอยู่ที่ใจของเรา…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๔”

…ปรารภธรรมในยามรุ่งอรุณ…

…การทำงานที่ต้องใช้แรงงานหนักนั้น ทำให้เสียกำลังทางกายทำให้เกิดอาการ เหนื่อย เพลีย หิว อารมณ์เปลี่ยนแปลงได้ง่ายถ้าเราไม่ควบคุมกายและจิตของเราด้วยสติและสัมปชัญญะแล้วอารมณ์ปฏิฆะคือความขุ่นใจอารมณ์ ถีนมิทธะคือความง่วงความเกียจคร้านจะเกิดขึ้นได้ง่ายเพราะว่าร่างกายมันอ่อนเพลียเสียพลังงาน

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมในยามรุ่งอรุณ”

…บ่นรำพึงรำพันในยามก่อนรุ่งอรุณ…

…เกิดธรรมสังเวช จากการเสพข่าวสารเกี่ยวกับงานพิธีไหว้ครูของนักเรียน ที่ได้แปรเปลี่ยนเจตนารมณ์เป็นการแสดงออกทางการเมือง ซึ่งผิดไปจากขนบธรรมเนียมจารีตประเพณีวัฒนธรรมอันดีงามของสังคมไทยที่ได้สืบทอดกันมา

…พิธีการไหว้ครูคือการแสดงความเคารพ สำนึก ระลึกถึงในพระคุณของครูบาอาจารย์ ไม่ใช่การแสดงออกซึ่งความคิดทางการเมือง มันเป็นเรื่องของจิตสำนึกการรู้จักกาละเทศะว่าเหมาะสมหรือไม่กับจังหวะ เวลาโอกาส สถานที่และบุคคล

…ยุคสมัยปัจจุบัน จิตสำนึกของคนเปลี่ยนไป ขนบธรรมเนียม ประเพณีวัฒนธรรมที่งดงามน่าชื่นชมของสังคมไทยกำลังเปลี่ยนไป ถูกมองว่าคร่ำครึโบราณ กดขี่ไร้เสรีภาพ ไม่มีความเสมอภาคเท่าเทียม จากการมอมเมาของการสื่อสารที่รวดเร็วฉับไว เข้าถึงได้ง่าย

อ่านเพิ่มเติม “บ่นรำพึงรำพันในยามก่อนรุ่งอรุณ”

…ปรารภธรรมในยามรุ่งอรุณ…

…การทำงานที่ต้องใช้แรงงานหนักนั้น ทำให้เสียกำลังทางกายทำให้เกิดอาการ เหนื่อย เพลีย หิวอารมณ์เปลี่ยนแปลงได้ง่ายถ้าเราไม่ควบคุมกายและจิตของเราด้วยสติและสัมปชัญญะแล้วอารมณ์ปฏิฆะคือความขุ่นใจอารมณ์ ถีนมิทธะคือความง่วงความเกียจคร้านจะเกิดขึ้นได้ง่ายเพราะว่าร่างกายมันอ่อนเพลียเสียพลังงาน

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมในยามรุ่งอรุณ”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๔…

…จิตระลึกถึงสุภาษิตบทหนึ่งขึ้นมาเป็นโพธิสัตว์คาถาที่ว่า…

…“อนยํ นยติ ทุมฺเมโธ อธุรายํ นิยุญํํชติ
ทุนฺนโย เสยฺยโส โหติ สมฺมา วุตฺโต ปกุปฺปติ
วินยํ โส น ชานาติ สาธุ ตสฺส อทสฺสนํ”…

…แปลความว่า…
“คนพาลชอบชักนำในทางที่ผิด คนพาลมักทำในสิ่งที่ไม่ใช่ธุระ คนพาลมักเห็นผิดเป็นชอบ คนพาลแม้พูดดี ๆ ก็โกรธคน พาลไม่ยอมรับระเบียบวินัยดังนั้น การไม่พบเห็นคนพาลจึงเป็นการดี”
…โพธิสัตว์คาถา อกิตติชาดก ๒๗/๓๓๗…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๔”