…รำพึงธรรมกับสายลมที่พัดผ่าน…
…ถามตัวเองอยู่เสมอว่า วันเวลาที่ผ่านไป เราได้อะไรจากวันเวลา และคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่ เพื่อไม่ให้เราหลงไปกับวัยและเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่ และจะได้รีบเร่งสร้างคุณค่าให้แก่ชีวิต แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้มุ่งหวังว่าต้องเป็นชาตินี้หรือชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจไว้ว่าทำต่อไปเรื่อย ๆ ถึงเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้นจะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเอง เพราะจะทำให้เกิดอาการเกร็งแล้วเข้าไปเคร่ง ซึ่งมันจะทำให้เครียด
…“อนากุลา จ กมฺมนฺตา เอตมฺมํ คลมุตฺตมํ” การทำงานไม่คั่งค้างเป็นมงคลอันประเสริฐเพราะทำให้เราตัดกัมมะปลิโพธออกไปได้ ถ้าการงานที่เราทำนั้นยังทำไม่เสร็จมันทำให้ค้างคาใจอดคิดถึงมันไม่ได้ และเมื่องานนั้นเสร็จสำเร็จไปแล้วอารมณ์ปีติมันก็จะเกิด ทำให้มีกำลังใจเพิ่มขึ้น พยายามทำงานทุกชนิดด้วยจิตว่าง อย่างที่หลวงพ่อพุทธทาสท่านสอนและท่านได้กระทำมา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๐ เมษายน ๒๕๖๔…
