รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…บทเพลงแห่งรัตติกาล…

๐ ดึกดื่น ในคืนค่ำ
ม่านเมฆดำ ปิดบังดาว
หลายหลาก มากเรื่องราว
สายลมพัด ต้องกายา

๐ เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน
เพราะแรมรอน จนเหนื่อยล้า
รายทาง ที่ย่างมา
ปัญหามี สารพัน

๐ ก้าวพ้น ช่วงวิกฤติ
ของชีวิต แห่งความฝัน
อยู่กับ ปัจจุบัน
เป็นอย่างนี้ มายาวนาน

อ่านเพิ่มเติม “บทเพลงแห่งรัตติกาล”

…ปรารภธรรมยามค่ำคืน…

…ในการการปฏิบัติธรรมนั้นจงอย่าได้ใจร้อนหวังผลสำเร็จในระยะเวลาอันสั้นและเร็วเกินไป ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป เพื่อสร้างความเคยชินให้กับกายและจิต ให้มีพละกำลังและสั่งสมจนเป็นอินทรีย์ ทุกคนนั้นต่างมีบุญและบาปเก่าที่ไม่เท่ากัน

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมยามค่ำคืน”

…ฝากธรรมไปกับสายลมยามค่ำคืน…

…จงส่งเสริมแนะนำเขาให้เขาได้มีตัวเลือก ตามกำลังศรัทธาและจริตของเขา เพื่อให้เขานั้นได้พบกับความเจริญก้าวหน้าในธรรมส่งเสริมแนะนำสถานที่และครูบาอาจารย์ให้เขาได้ไปศึกษาปฏิบัติ ให้เขาได้ศึกษาข้อวัตรการปฏิบัติตามสำนักและครูบาอาจารย์ต่าง ๆ เพื่อเปิดโลกทัศน์และชีวทัศน์ของเขาให้กว้าง เป็นการสร้างวิศัยทัศน์ให้แก่เขา สอนเขาไม่ให้ยึดติดในตัวบุคคล ให้เชื่อมั่นศรัทธาในพระธรรมคำสอนที่เป็นของพระพุทธเจ้า ที่มีผู้นำมากล่าวธรรมเพื่อให้เขาได้มีความเจริญก้าวหน้าในธรรม

“ไม่มีทานใด ยิ่งใหญ่ไปกว่า ธรรมทาน”….
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ มีนาคม ๒๕๖๔…

…ปรารภธรรมในยามเย็นก่อนทำวัตร…

…สรุปสิ่งที่ผ่านมาทั้งในทางโลกและทางธรรม ได้เห็นความประมาทความผิดพลาดที่ผ่านมา ซึ่งบางครั้งเรื่องราวที่เราคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่มีความสำคัญอะไร เรามองข้ามไปไม่ได้คิดขาดการพิจารณา นำมาซึ่งความประมาทในธรรม โดยมันสั่งสมไปที่ละเล็กที่ละน้อย จนกลายเป็นนิสัยและความเคยชินไปในที่สุด

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมในยามเย็นก่อนทำวัตร”

…ฝากไปกับสายลมยามค่ำคืน…

…สายลม
โอบกอดเมฆหมอกบนฟ้า
เริงร่าเคลื่อนคล้อยลอยใหล
ใบไม้ต้องลมแกว่งไกว
เมฆน้อยลอยใหลไปมา
ท้องฟ้าเมื่อคราหลังฝน
ที่เคยหมองหม่นก็แจ่มใส
เมฆหมอกครึ้มดำก็เปลี่ยนไป
กลายเป็นเมฆใหม่นวลตา

…สายน้ำ
ใหลรินเรื่อยไปไม่ขาดสาย
หลังฝนสายน้ำก็กลับกลาย
จากที่เคยใสเป็นขุ่นแดง
ใหลแรงและสูงขึ้นกว่าเดิม
ฝนเติมกำลังให้กับสายน้ำ
สายน้ำเมื่อยามหลังฝน
ขุ่นข้นและใหลเชี่ยวแรง

อ่านเพิ่มเติม “ฝากไปกับสายลมยามค่ำคืน”

…รำพึงธรรมและคำกวีก่อนทำวัตรเช้า…

…ทุกคนนั้นต่างใฝ่ฝันปรารถนาซึ่งสิ่งที่ดี อยากจะให้มี อยากจะให้เกิดแก่ตนเอง แต่ที่มันไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้นั้นก็เพราะว่าเครื่องรับอันคือจิตของเรานั้นมันยังไม่มีความพร้อม ที่จะน้อมรับซึ่งกุศลธรรมทั้งหลาย เมื่อเครื่องรับนั้นยังไม่สะอาดดีพอ กุศลทั้งหลายก็ไม่อาจที่จะตั้งอยู่ได้หรือเกิดขึ้นได้ เราจึงจำเป็นที่จะต้องปรับใจ อันเป็นเครื่องรับซึ่งสิ่งที่จะเกิดขึ้นทั้งหลาย ให้มันสะอาด ให้มันดีเสียก่อนเพื่อรองรับสิ่งที่ดีทั้งหลาย ให้มาเกิดขึ้นและตั้งอยู่ในจิตใจของเรา…

…ทุกชีวิต ก้าวไป ในบทบาท
ตามโอกาส จังหวะ ของชีวิต
ล้วนแต่กรรม นำพา มาลิขิต
จะถูกผิด ล้วนแต่กรรม นั้นนำไป

…ไม่ใช่โชค ชะตา ฟ้าลิขิต
กรรมนิมิต นำมา ซึ่งสิ่งใหม่
จะสุขทุกข์ นั้นเกิด ขึ้นที่ใจ
ทำสิ่งใด โปรดคิด ใช้จิตตรอง

…เมื่อใจทุกข์ จงมอง ประคองจิต
ดูความคิด ดูจิต ที่เศร้าหมอง
เพ่งพินิจ ใคร่ครวญ และตริตรอง
จงเฝ้ามอง ให้เห็น ความเป็นจริง

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมและคำกวีก่อนทำวัตรเช้า”

…เสียงรำพึงรำพันจากวัดบ้านนอก…

…มีเรื่องราว หลายอย่าง ที่ค้างคา
ไม่รู้ว่า จะทำ สำเร็จไม่
เพราะมีเพียง ความคิด และจิตใจ
แต่ยังไม่ มีทุน มาหนุนนำ

…รอกฐิน ผ้าป่า มาสมทบ
จึงจะครบ ปัจจัย ให้น่าขำ
ต้องปล่อยไป ตามบุญ และตามกรรม
อยากจะทำ เหตุปัจจัย ไม่นำพา

…อยู่บ้านนอก เดียวดาย ไร้ซึ่งกิจ
ใช้ชีวิต พอเพียง ไม่เสาะหา
บิณฑบาต กวาดวัด ภาวนา
รอศรัทธา สาธุชน คนใจบุญ

อ่านเพิ่มเติม “เสียงรำพึงรำพันจากวัดบ้านนอก”

…ปรารภธรรมและคำกวีก่อนรุ่งอรุณ…

…ถามตัวเองอยู่เสมอว่า วันเวลาที่ผ่านไปนั้น เราได้อะไรจากวันเวลาและคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่ เพื่อไม่ให้เราหลงไปกับวัยและเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่และจะได้รีบเร่งสร้างคุณค่าให้แก่ชีวิต แม้จะเพียงน้อยนิด ก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ได้มุ่งหวังว่าต้องเป็นชาตินี้หรือชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจไว้ว่าทำต่อไปเรื่อย ๆ ถึงเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้นจะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเองซึ่งจะทำให้เกิดอาการเกร็ง เพราะเราเคร่งจนเกินไป ซึ่งมันจะทำให้เครียดเป็นการเบียดเบียนตนเอง ไม่รีบ ไม่เร่งอยู่กับกุศลจิต คิดและทำในสิ่งที่ดีชีวิตนี้ก็เพียงพอแล้ว…

…ใคร่ครวญทบทวนธรรมเป็นคำกวี…

…อยู่กับโลก ด้วยธรรม นำความคิด
ปรับชีวิต เข้ากับธรรม นำเหตุผล
มีสติ ระลึกทั่ว ทั้งตัวตน
วิญญูชน คือคนที่ ต้องมีธรรม

…พึงพอใจ ในสิ่ง ที่ตนมี
ความพอดี พอเพียง มาหนุนค้ำ
ไม่ปล่อยใจ ให้ความโลภ เข้าครอบงำ
สิ่งที่ทำ สิ่งที่ได้ ใจเพียงพอ

…ทำหน้าที่ ของตน ให้เต็มที่
อย่าให้มี จิตใจ ที่ย่อท้อ
อย่าเพียงหวัง โชคชะตา ตั้งตารอ
เพียงแต่ขอ แต่ไม่ทำ กรรมของคน

…เพียงหวังพึ่ง เทวดา และอาจารย์
อยากให้ท่าน มาช่วย อำนวยผล
นั่งงอมือ งอเท้า ไม่ดิ้นรน
รอกุศล จากครูบา และอาจารย์

…ความสำเร็จ จะเกิดได้ ต้องหมายมั่น
ต้องช่วยกัน ทำกิจ คิดประสาน
ทั้งภายนอก และภายใน ให้ทันการ
ผลของงาน นั้นจึงออก น่าพอใจ

…ตนเองนั้น ต้องช่วย ตนเองก่อน
บุญจะย้อน กลับมา หาเราใหม่
บารมี ครูอาจารย์ ท่านให้ไป
ส่งผลให้ ได้พบ ประสพดี

…ประสพสุข สำเร็จ เพราะเสร็จกิจ
นำชีวิต ก้าวไป ได้ถูกที่
ทั้งทางโลก และทางธรรม นำชีวี
ก็จะมี แต่ความสุข ไม่ทุกข์เอย….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๔ มีนาคม ๒๕๖๔…

…รำพึงธรรมคำกวีก่อนทำวัตรเช้า…

“อย่ารังเกียจผู้ที่มีกรรมอย่าซ้ำเติมผู้ที่หลงผิด”

…จงชี้ทางถูกให้แก่ผู้ที่มืดบอด…
Don’t repel…Don’t reproach the careless man but tell the blind with the good way .

๐ เจริญ สติ ใคร่ครวญ
ครบถ้วน ค้นหา เหตุผล
สติ ตั้งไว้ ในตน
ฝึกฝน เพิ่มพูน ปัญญา

๐ ทบทวน ดูกาย ดูจิต
ค้นคิด สืบเสาะ ค้นหา
ถึงเหตุ ที่เกิด ขึ้นมา
เพื่อหา ต้นตอ อารมณ์

๐ เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษ
ประโยชน์ และความ เหมาะสม
แยกรูป แยกนาม อารมณ์
ผสม ตั้งอยู่ ดับไป

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมคำกวีก่อนทำวัตรเช้า”

…รำพึงธรรมคำกวีที่ริมสระน้ำ…

๐ สายลมที่ได้พัดผ่าน
สะท้านหนาวทั่วทั้งกาย
สายลมสื่อบอกความหมาย
เปลี่ยนถ่ายแห่งฤดูกาล

๐ ยามเช้าที่แสนหนาวเหน็บ
จึงเก็บเอามาเล่าขาน
เรื่องราวของเมื่อคืนวาน
ที่ผ่านเล่าสู่กันฟัง

๐ ห่างหายใช่ว่าเหินห่าง
ไม่ว่างเพราะมีเบื้องหลัง
ภาระที่ยุ่งรุงรัง
มีทั้งส่วนตัวส่วนรวม

๐ งานหลวงก็มิให้ขาด
งานราษฎร์ก็ไม่ให้หลวม
เร่งสร้างทำเพื่อส่วนรวม
โดยร่วมสร้างให้แผ่นดิน

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมคำกวีที่ริมสระน้ำ”