(เคลื่อนไหวดุจสายลม)
…กวีธรรมจากรอยทาง…
…ในบางครั้ง ท้อแท้ และเบื่อหน่าย
ความวุ่นวาย ที่ได้ ไปพบเห็น
ความอยากมี อยากได้ และอยากเป็น
สิ่งที่เห็น ล้วนเป็น ภาพมายา
…อยากจะหลบ ให้ไกล ไปให้พ้น
เบื่อผู้คน เบื่อกิเลส เบื่อปัญหา
และเบื่อความ วุ่นวาย ที่ตามมา
นิพพิทา เบื่อหน่าย ในรูปนาม
…สาระกวีธรรมในยามดึก..
…“น ปณฺฑิตา อตฺตสุขสฺส เหตุ
ปาปานิ กมฺมานิ สมาจรนฺติ”
“บัณฑิตไม่ประกอบกรรมชั่ว
เพราะเห็นแก่ความสุขส่วนตัว”…
๐ ยกข้อธรรม นำมา สาธยาย
สื่อความหมาย แห่งธรรม นำวิถี
ให้ใคร่ครวญ ทวนทบ พบสิ่งดี
บทกวี ชี้ทาง ห่างอบาย
…กวีธรรมจากรอยทาง…
…ในบางครั้ง ท้อแท้ และเบื่อหน่าย
ความวุ่นวาย ที่ได้ ไปพบเห็น
ความอยากมี อยากได้ และอยากเป็น
สิ่งที่เห็น ล้วนเป็น ภาพมายา
…อยากจะหลบ ให้ไกล ไปให้พ้น
เบื่อผู้คน เบื่อกิเลส เบื่อปัญหา
และเบื่อความ วุ่นวาย ที่ตามมา
นิพพิทา เบื่อหน่าย ในรูปนาม
…โอปนยิโก น้อมธรรมเข้ามาสู่ตน…
…เรียนทางโลกนั้น เรียนไป ๆ ก็ยิ่งทำให้กิเลสหนาขึ้นทุกขณะ แต่ถ้าเรามาเรียนธรรมะมาเรียนเรื่องละ ละโลภ ละโกรธ ละหลงละกิเลสตัณหา มันก็มีแต่จะเบาบางลงจนไม่มีภาระ เมื่อเข้าถึงธรรมะแล้วใจนั้นก็จะเป็นสุข ไม่ทุกข์อยู่กับโลกธรรมทั้งหลาย …
๐ เรียนรู้ เรื่องโลก ไม่จบ
เพราะพบ กับสิ่ง แปลกใหม่
กิเลส ตัณหา พาไป
อยากได้ อยากมี อยากเป็น
๐ ทางโลก ส่งจิต ออกนอก
ถูกหลอก อยากรู้ อยากเห็น
มากมาย หลายหลาก ประเด็น
เกิดเป็น มานะ อัตตา
๐ เรียนธรรม นั้นมี ที่จบ
เมื่อพบ ต้นเหตุ ปัญหา
เมื่อเห็น กิเลส อัตตา
น้อมมา ดูใจ ในตน
๐ ไม่ยึด ไม่ติด ไม่ถือ
นั้นคือ ตัวเหตุ และผล
เห็นธรรม เข้าใจ ในตน
หลุดพ้น ออกจาก มายา…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๙ พฤษจิกายน ๒๕๖๓…
…กวีธรรมจากรอยทาง…(กาพย์ยานี ๑๑)
๐ ร้อยเรื่องก็ร้อยรส
นั้นปรากฏให้พบเห็น
ที่มีและที่เป็น
ล้วนแตกต่างกันออกไป
๐ ไม่เหมือนแต่ว่าคล้าย
ต่างจุดหมายกันภายใน
ต่างคนก็ต่างใจ
ล้วนคิดกันคนละทาง
…บอกเล่าจากการเดินทาง…
…เส้นทางแห่งชีวิต เราลิขิตและเลือกเดินเองได้ อยู่ที่เรานั้นกล้าที่จะตัดสินใจลงมือทำหรือไม่เท่านั้นเอง…
๐ สายธาร แห่งศรัทธา
น้อมนำมา สรรพสิ่ง
สัจจะ คือของจริง
แห่งพุทธะ พระสัมมา
๐ เอาธรรม มานำกล่าว
บอกเรื่องราว ที่ค้นหา
บอกผ่าน กาลเวลา
ตามโอกาส ที่พึงมี
…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๑…
…การรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติ เพราะผู้ที่รักษาศีลนั้นต้องมีสติอยู่กับกายและจิต ในการที่จะคิด จะพูดและจะทำ เรียกว่าต้องสำรวมอินทรีย์อยู่ทุกขณะจิต เพื่อไม่ให้ล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลที่รักษา ศีลจึงคือที่มาของสติพละ และสิ่งที่ได้มาควบคู่กับสติในการรักษาศีล ก็คือองค์แห่งคุณธรรม “หิริและโอตตัปปะ” สิ่งนั้นก็คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป
อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๑”
…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๗๑…
…พิจารณาทำความรู้ความเข้าใจในทุกสรรพสิ่ง ในความเป็นจริงของชีวิต คิดพิจารณาทุกอย่างเข้าหาหลักธรรม มองให้เห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ประสพพบเห็นนั้น “มันเป็นเช่นนั้นเอง”
…เมื่อเข้าใจทุกอย่างก็จบ มันมีคำตอบอยู่ในตัวของตัวมันเองไม่ต้องไปสงสัย ไม่ต้องไปกังวลไม่ต้องไปค้นหา เพราะว่า “ตถตามันเป็นเช่นนั้นของมันเอง”
อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๗๑”
…ชีวิตเป็นของน้อยนิด ทุกขณะจิต กำลังเดินไปสู่ความตาย จึงต้องฝึกวางจิตก่อนตาย ฝึกปล่อยวางธาตุขันธ์ก่อนตาย ไม่ไปโวยวายตกใจกลัวกับธาตุขันธ์ที่มันกำลังเสื่อมไป ธาตุมันจะแตกจะดับก็เป็นเรื่องของธาตุ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติที่ต้องเป็นไป แต่ใจเรานั้นไม่ได้ดับ ยังรับรู้และเห็นความเสื่อมของธาตุนั้นอยู่
อ่านเพิ่มเติม “ชีวิตเป็นของน้อยนิด ทุกขณะจิต กำลังเดินไปสู่ความตาย”
…กายพร้อม จิตพร้อม แล้วน้อมเข้าสู่ธรรม…
๐ จงดูกาย ดูจิต พร้อมดูธรรม
ดูแล้วนำ มาคิด วินิจฉัย
ดูให้เห็น ในสิ่ง ที่เป็นไป
ให้เข้าใจ ในสิ่ง ที่เป็นมา
๐ มองหาเหตุ ปัจจัย มองให้เห็น
สิ่งที่เป็น บ่อเกิด ของปัญหา
ใช้ความคิด ใช้สติ ใช้ปัญญา
จงมองหา มองให้เห็น ความเป็นจริง