(เคลื่อนไหวดุจสายลม)
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๔…
…จงกล่าวธรรม เพื่อธรรม กล่าวธรรมโดยธรรม ทำหน้าที่โดยการกล่าวธรรมซึ่งต้องให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และบุคคล คือต้องรู้จักกาละเทศะไม่กล่าวธรรมพร่ำเพรื่อ ต้องให้เหมาะกับกาลการกล่าวธรรมนั้นจึงจะบังเกิดผล ก่อให้เกิดความเจริญในธรรมและได้รับการสนองตอบเพราะชอบด้วยกาล เวลา คือถูกที่ ถูกทางและถูกธรรม…
อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๔”
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๓…
…ที่ผ่านมาเราไปยึดถือสิ่งที่ไร้สาระเอามาเป็นสาระ ทำให้เสียเวลาในการปฏิบัติธรรม การพัฒนาทางจิตเลยไม่ก้าวหน้า เพราะมัวแต่เสียเวลาอยู่กับสิ่งไร้สาระตามกระแสของโลกซึ่งเมือได้ทบทวนพิจารณาดูแล้วจึงได้รู้ว่าเรายังเป็นผู้ประมาทในชีวิต…
อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๓”
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๒…
…”ความพยายามพวกเธอต้องทำเอาเอง ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้บอกเท่านั้น”
“ตุมฺเหหิ กิจฺ อาตปฺปํ อกฺขาตาโร ตถาคตา”…
…พุทธภาษิต ธรรมบท ๒๕/๔๓…
…ในส่วนลึกของจิตใต้สำนึกนั้นทุกคนย่อมจะมีจิตสำนึกแห่งความใฝ่ดีซ่อนอยู่เสมอ เพียงแต่บางครั้งยังไม่ได้แสดงออกมา เพราะเงื่อนไขของเรื่องจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคลนั้น ยังไม่เอื้ออำนวย ไม่เปิดโอกาสให้แสดงออกมาได้ในสิ่งนั้น
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๑…
…”ความพยายามพวกเธอต้องทำเอาเอง ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้บอกเท่านั้น”
“ตุมฺเหหิ กิจฺ อาตปฺปํ อกฺขาตาโร ตถาคตา”…
…พุทธภาษิต ธรรมบท ๒๕/๔๓…
…ในส่วนลึกของจิตใต้สำนึกนั้นทุกคนย่อมจะมีจิตสำนึกแห่งความใฝ่ดีซ่อนอยู่เสมอ เพียงแต่บางครั้งยังไม่ได้แสดงออกมา เพราะเงื่อนไขของเรื่องจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคลนั้น ยังไม่เอื้ออำนวย ไม่เปิดโอกาสให้แสดงออกมาได้ในสิ่งนั้น
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๐…
…จงกล่าวธรรม เพื่อธรรม กล่าวธรรมโดยธรรม ทำหน้าที่โดยการกล่าวธรรมซึ่งต้องให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และบุคคล คือต้องรู้จักกาละเทสะไม่กล่าวธรรมพร่ำเพรื่อ ต้องให้เหมาะกับกาลการกล่าวธรรมนั้นจึงจะบังเกิดผล ก่อให้เกิดความเจริญในธรรมและได้รับการสนองตอบเพราะชอบด้วยกาล เวลา คือถูกที่ ถูกทางและถูกธรรม…
อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๐”
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๙…
…ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวไว้อย่าเอาชีวิตไปยึดติดกับผู้ใดขอให้ศรัทธาในธรรมะที่เขากล่าวให้มากกว่าตัวของผู้กล่าวธรรมแล้วท่านจะไม่เสียใจเมื่อผู้กล่าวธรรมนั้นแปรเปลี่ยนไป
…จงให้ความสำคัญในธรรมของพระพุทธองค์ที่มีผู้นำมากล่าวมากกว่าตัวของผู้กล่าวธรรมจงเอาที่ธรรมะ อย่าไปเอาที่ตัวบุคคล แล้วจะทำให้ท่านไม่เสียใจหรือเสียความรู้สึกเมื่อผู้ที่กล่าวธรรมนั้นมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป …
อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๙”
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๘…
…วันเวลาแห่งชีวิตลิขิตไปตามกฎแห่งกรรม สิ่งที่เราเคยได้กระทำมาในอดีตและปัจจุบัน ส่งผลมาสู่วันนี้ทั้งกรรมดีที่เป็นกุศลส่งผลให้พบสิ่งดีและกรรมที่เป็นอกุศลที่ส่งผลมาเป็นอุปสรรคปัญหาสิ่งที่ผ่านมาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเพราะเป็นอดีต จงยืดอกยิ้มสู้ยอมรับในกฎแห่งกรรมที่ทำมา…
…อดีตคือบทเรียนของชีวิตถูกหรือผิดล้วนแล้วคือบทเรียนทบทวนใคร่ครวญพิจารณาในสิ่งที่ผ่านมา ให้เห็นที่มาและความเป็นไปในชีวิต เพื่อที่จะกำหนดทิศทางใหม่ที่จะก้าวเดิน โดยเอาอดีตนั้นมาเป็นบทเรียน เพราะว่ามันคือบทเรียนแห่งชีวิต
อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๘”
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๗…
…ปลายทางย่อมอยู่ไม่ไกลตราบใดที่เรายังก้าวเดินไปข้างหน้าในเส้นทางที่ถูกต้องตรงไปสู่จุดหมาย…
…ชีวิตคือการทำหน้าที่ ชีวิตที่เหลืออยู่นี้คือการทำหน้าที่ให้ดีที่สุดของความเป็นมนุษย์ให้สมบูรณ์…
….ธรรมอยู่ที่สภาวะภายในของจิตมิใช่อยู่ที่การแสดงออกทางกาย…
อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๗”
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๖…
…แสงธรรมคือแสงทอง….
…“ภิกษุจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลอันดี จงมีความดำริตั้งมั่นตามรักษาจิตของตนเถิด”
“อปฺปมตฺตา สตีมนฺโต
สุสีลา โหถ ภิกฺขโว
สุสมาหิตสงฺกปฺปา
สจิตฺตมนุรกฺขถ ”…
…พุทธสุภาษิต มหาปรินิพพานสูตร ๑๐/๑๒๐…
…คิดไป เขียนไป บทที่ ๕…
…“ภิกษุจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ
มีศีลอันดี จงมีความดำริตั้งมั่น
ตามรักษาจิตของตนเถิด”
“อปฺปมตฺตา สตีมนฺโต
สุสีลา โหถ ภิกฺขโว
สุสมาหิตสงฺกปฺปา
สจิตฺตมนุรกฺขถ”…
…พุทธสุภาษิต มหาปรินิพพานสูตร ๑๐/๑๒๐…
…ชีวิต จิต วิญญาณ
ต่างต้องการดิ้นรนแสวงหา
เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข
แม้เพียงเศษเสี้ยวเล็กน้อยก็ยินดี
เพื่อที่จะได้มีกำลังใจ ที่จะอยู่สู้ต่อไป
…มนุษย์
เสพสุขอยู่กับความฝัน
จินตนาการไปกับคืนวัน
สร้างฝันเพื่อปลอบใจตนเอง
บางครั้งก็สุขสดชื่นสมหวัง
บางครั้งพลาดพลั้งฝันสลาย
ไม่มีอะไรจริงแท้และแน่นอน
…ฝันไปเถิดเจ้าจงฝัน
ฝันให้ไกลไปให้ถึงซึ่งความฝัน
อย่าท้อแท้เลิกร้างเสียกลางคัน
จงสานฝันนั้นให้เห็นเป็นความจริง
เพื่อเป็นรางวัลแด่ ชีวิต จิต วิญญาณ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๘ ตุลาคม ๒๕๖๕…