…คิดไป เขียนไป บทที่ ๘…
…วันเวลาแห่งชีวิตลิขิตไปตามกฎแห่งกรรม สิ่งที่เราเคยได้กระทำมาในอดีตและปัจจุบัน ส่งผลมาสู่วันนี้ทั้งกรรมดีที่เป็นกุศลส่งผลให้พบสิ่งดีและกรรมที่เป็นอกุศลที่ส่งผลมาเป็นอุปสรรคปัญหาสิ่งที่ผ่านมาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเพราะเป็นอดีต จงยืดอกยิ้มสู้ยอมรับในกฎแห่งกรรมที่ทำมา…
…อดีตคือบทเรียนของชีวิตถูกหรือผิดล้วนแล้วคือบทเรียนทบทวนใคร่ครวญพิจารณาในสิ่งที่ผ่านมา ให้เห็นที่มาและความเป็นไปในชีวิต เพื่อที่จะกำหนดทิศทางใหม่ที่จะก้าวเดิน โดยเอาอดีตนั้นมาเป็นบทเรียน เพราะว่ามันคือบทเรียนแห่งชีวิต
…ชีวิตนั้นเป็นของอันน้อยนิดชีวิตแขวนอยู่ฝากไว้กับลมหายใจลมหายใจสิ้นไปหมดไปเมื่อไหร่ภพนี้ชาตินี้ก็จบสิ้นไป แสวงหาภพใหม่เวียนว่ายในภพในชาติไม่มีที่สิ้นสุดตราบใดที่ยังไม่หลุดพ้นจากบ่วงแห่งมาร
…ปรารถนาซึ่งความพ้นทุกข์หวังที่จะเสวยสุขในวิมุติธรรมตามคำสอนขององค์พระสัมมาฯแต่ถ้าเพียงปรารถนาแต่ยังไม่ลงมือกระทำ มันก็เป็นได้เพียงความฝันเป็นเพียงจินตนาการวันเวลานั้นผ่านพ้นไปทุกขณะไม่เคยหยุดนิ่งหยุดพัก ทุกขณะจิตกำลังเดินทางไปสู่ความตายสรรพสิ่งที่ท่านนั้นมุ่งหมายท่านได้ทำแล้วหรือยัง..?
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓๑ ตุลาคม ๒๕๖๕…