…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๙๐…
…ในยุคสมัยของโลกที่กำลังสับสนวุ่นวายผู้คนขาดที่พึ่งทางใจ เพราะหลงใหลติดอยู่กับวัตถุนิยมและลัทธิการเสพติดข่าวสารทำให้ห่างเหินจากหลักธรรมคำสอนขององค์พระสัมมาพุทธเจ้า และเมื่อชีวิตประสพกับอุปสรรคปัญหา ไม่เป็นไปอย่างที่มุ่งหวังตั่งใจไว้ ใจก็เกิดความทุกข์ ความวุ่นวายเพราะหาทางออกไม่ได้
…จึงมีคนจำนวนหนึ่งหันกลับมาสนใจคำสอนในพระบวรพุทธศาสนา หันเข้าศึกษาธรรมและปฏิบัติธรรมกันมากขึ้น ซึ่งในปัจจุบันนี้มีความสะดวกสบาย สามารถหาข้อมูลได้ง่ายเกี่ยวกับหลักธรรมและแนวทางปฏิบัติ ซึ่งในการศึกษาหาข้อมูลสำหรับการปฏิบัติธรรมนั้น เราต้องใช้วิจารณญาณเลือกเฟ้นกัมมัฏฐานให้เหมาะสมกับจริตของเรา
…“อย่าเชื่อทันที ที่ได้ยินได้ฟังได้อ่านเพราะอาจจะนำไปสู่ความงมงาย” และ “อย่าปฏิเสธทันที ที่ได้ยินได้ฟังได้อ่านเพราะอาจจะทำให้เรานั้นเสียโอกาสขาดประโยชน์” เรา ควรพิจารณาไตร่ตรองให้รอบครอบ ควรจะทดลองพิสูจน์ฝึกฝนที่ใจตนให้เกิดความกระจ่างชัดแล้วจึงเชื่อหรือปฏิเสธ
…ขบวนการที่กล่าวมานั้นเรียกว่า “ปริยัติ” เพราะเราต้องมีความรู้พื้นฐานมีข้อมูลและมีแนวทางในการปฏิบัติ รู้ว่าการปฏิบัตินั้นเป็นกรรมฐานในกองใดในกรรมฐาน ๔๐และการปฏิบัตินั้น เป็นสมถะกัมมัฏฐานหรือว่าเป็นวิปัสสนากัมมัฏฐาน เพื่อจะไม่ได้หลงทางในการปฏิบัติ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ กรกฎาคม ๒๕๖๔…
