บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๙๐

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๙๐…

..ระลึกถึงคำสอนของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่ท่านได้กล่าวไว้ “จิตที่ส่งออก เป็นสมุทัยผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอกเป็นทุกข์จิตเห็นจิตเป็นมรรค ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ”

…การเจริญวิปัสสนาคือการเจริญสติปัฏฐาน ๔ คือการบำเพ็ญภาวนากุศลการฝึกตนให้มีสติอยู่กับรูปและนามคือความเป็นผู้ไม่ประมาทไม่อยู่ปราศจากสติ ผู้นั้นจึงได้ชื่อว่าปฏิบัติตรง ปฏิบัติชอบ ปฏิบัติเป็นมัชฌิมาคือสายกลาง ปฏิบัติถูกต้องตามพุทธพจน์ที่พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ชอบแล้ว…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๙๐”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๙

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๙…

…“อยู่กับปัจจุบัน
ไม่ต้องอาลัยอดีต
ไม่ต้องพะวงอนาคต
ขอแต่ให้ ทำหน้าที่
ของตนอย่างถูกต้อง
ในปัจจุบัน ก็เพียงพอแล้ว”
…คติธรรมคำของหลวงพ่อพุทธทาส…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๙”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๘

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๘…

… “มีสติแนบอยู่กับตัวรู้ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน พิจารณาลมหายใจเป็นพระไตรลักษณ์พิจารณากายคตานุสติ คือพิจารณาร่างกายของเราเอง ให้มันชัดแจ้งทั้งกายภายนอกและกายภายในเมื่อเราเห็นกายและจิตของเราแล้วเราก็จะเห็นและเข้าใจในกายและจิตของผู้อื่นเช่นกัน”…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๘”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๗

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๗…

…คดีทางโลกนั้นมีอายุความ แต่เรื่องของกรรมอายุความนั้นไม่มี ตราบใดที่ยังไม่ได้ชดใช้ซึ่งวิบากกรรมกรรมนั้นย่อมตามติดตัวอยู่เสมอ…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๗”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๖

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๖…

…ปลายฝนก็ต้นหนาว
ข้าวในนากำลังออกรวง
ลมหนาวเริ่มพัดมาเยือน
สัญญาณเตือนให้รู้ว่า
หน้าฝนกำลังจะผ่านไป
ฤดูกาลใหม่กำลังมาเยือน
เปลี่ยนไปตามฤดูกาล…

…กาลเวลาที่ผ่านไป
เก็บเกี่ยวอะไรได้มากมาย
ได้รู้และเข้าใจในชีวิต
เห็นความถูกผิดในความคิด
และสิ่งที่ได้กระทำที่ผ่านมา
ได้รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นยังไกล
และต้องก้าวเดินต่อไปสู่จุดหมาย…

…ในอ้อมกอดแห่งขุนเขา
ใต้ร่มเงาหมู่มวลพฤกษา
บนจุดหนึ่งของกาลเวลา
ถามตนเองเสมอว่าแสวงหาสิ่งใด
ทบทวนดูถึงสิ่งที่ผ่านไป
จงรู้ว่าความหวังที่ตั้งไว้
นั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓๑ ตุลาคม ๒๕๖๔…

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๕

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๕…

…พุทธโอวาทก่อนปรินิพพาน…

…ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! บัดนี้เป็นวาระสุดท้ายแห่งเราแล้ว เราขอเตือนท่านทั้งหลายให้จำมั่นไว้ว่า สิ่งทั้งปวงมีความเสื่อมและสิ้นไปเป็นธรรมดาท่านทั้งหลายจงอยู่ด้วยความไม่ประมาทเถิด…

…จะกล่าวเตือนลูกศิษย์เสมอว่า ก่อนที่เราจะจากสถานที่ที่ใดไปนั้น เราต้องเคลียร์ปัญหาทุกอย่างให้จบ อย่าให้ค้างคาใจ ให้จากไปด้วยความรู้สึกที่ดีทั้งสองฝ่ายคือตัวเราและผู้ที่อยู่เบื้องหลัง อย่าให้เขาด่าตามหลังหรือนินทาตามหลัง เมื่อเราจากมา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๕”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๔

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๔…

…ทุกคืนหลังจากทำวัตรเย็นเสร็จแล้วจะมีเวลาเขียนบทความบทกวีธรรมหรือบางครั้งก็จะเปิดฟังธรรมบรรยายของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ในช่องยูทูปซึ่งในยุคสมัยนี้การเข้าถึงข้อมูลต่าง ๆ นั้นทำได้ง่าย ไม่ยุ่งยากเหมือนเมื่อก่อน…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๔”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๓

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๓…

…“ภิกษุจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลอันดี จงมีความดำริตั้งมั่นตามรักษาจิตของตนเถิด”

“อปฺปมตฺตา สตีมนฺโต สุสีลา โหถ ภิกฺขโว
สุสมาหิตสงฺกปฺปา สจิตฺตมนุรกฺขถ”
…พุทธสุภาษิต มหาปรินิพพานสูตร ๑๐/๑๒๐…

…ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป เมื่อใจไม่ไปยึดติดยึดถือความห่วงหาอาลัยก็ไม่มี อยู่กับสภาวะแห่งความเป็นปัจจุบันธรรม ตามวิถีที่เป็นไปในแต่ละวัน ทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ ตามบทบาทและหน้าที่ที่เป็นอยู่ จิตตามดู ตามรู้ ตามเห็นในความเป็นไปที่แท้จริงของกายและจิต มีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกายและจิตอยู่ทุกขณะ คิดให้เป็นกุศลวันเวลาก็จะผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วเพราะว่าใจเราไม่ไปยึดถือ จิตโปร่งกายเบา ไม่ซึมเซา เพราะมีอารมณ์ปีติทรงอยู่ เรียนรู้และพิจารณาทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๓”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๒

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๒…

…ชีวิตเคยผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านเรื่องราวหลายหลากมามากมาย ดีและชั่วล้วนแล้วเคยกระทำมาสุขทุกข์ด้วยกิเลสตัณหาเคยพบพานก้าวเดินย่างผ่านบนโลกธรรมทั้งแปดประการ ลาภ ยศ สรรเสริญสุข ทำให้เราลุ่มหลงมัวเมา เสื่อมยศเสื่อมลาภ นินทา ทุกข์ ทำให้เราเศร้าอนิจจา…โลกนี้มันเป็นเช่นนั้นเอง…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๒”

บันทึกไว้เพื่อความทรงจำบทที่ ๘๑

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำบทที่ ๘๑…

…ทุกวันเวลาที่ผ่านไปทุกขณะจิตนั้น มันเป็นการสั่งสมประสบการณ์ของชีวิต สอนให้เรานั้นได้คิดได้พิจารณาเพิ่มขึ้นขอเพียงให้เรานั้นมั่นคงในจุดยืนของการดำเนินชีวิต ที่คิดจะสร้างจะทำก่อกรรมดีสร้างมงคลให้กับชีวิต เพื่อจะได้พัฒนาทางจิตให้เจริญก้าวหน้าในทางธรรมการเจริญสตินั้นจึงเป็นงานที่ต้องกระทำอยู่ตลอดเวลา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำบทที่ ๘๑”