…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๒…
…ระลึกอยู่เสมอว่า การทำงานคือการปฏิบัติธรรม ทุกอย่างที่ทำลงไปนั้นคือการสร้างบารมี เพื่อให้ใจของเรามีปีติ มีกำลังใจ ไม่เบื่อที่จะทำในสิ่งที่เป็นอยู่ สิ่งสำคัญคือเราต้องสร้างขวัญและกำลังใจให้ตัวเองอยู่ตลอดเวลา อย่าคิดว่ามันเป็นภาระหรือเป็นปัญหา คิดว่าเป็นหน้าที่ที่เราต้องกระทำ เพื่อสงเคราะห์และอนุเคราะห์แก่ผู้คนทั้งหลาย ที่เขามาเพื่อหวังพึ่งเรา
…ในหลายบทบาทที่ต้องดำเนินไปขอให้เราระลึกรู้ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ รู้เข้าใจในเจตนาและผลของการกระทำว่ามันคืออะไรและทำเพื่ออะไร ไม่งมงายยึดติดในสิ่งเหล่านั้น ทุกอย่างที่ทำลงไปนั้นคือการฝึกจิต คือการเจริญสติสัมปชัญญะ พยายามกระตุ้นเตือนจิตสำนึกแห่งคุณธรรมให้ตื่นตัวอยู่เสมอ ไม่เผลอสติให้อกุศลมูลทั้งหลายเข้ามาครอบงำจิตให้เศร้าหมอง ประคองจิตให้ระลึกรู้อยู่กับธรรม ทำไปตามกำลังของเรา เท่านี้ก็เพียงพอสำหรับวันหนึ่งของชีวิตที่ผ่านไป…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๒ พฤษภาคม ๒๕๖๕…