…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๙๑…
…ในยามดึกสงัดของราตรีหนึ่ง นั่งมองจันทร์ที่ริมหน้าต่างดูลมหายใจเข้าออกของตนเอง ภายนอกเคลื่อนไหวภายในสงบนิ่งเสียงหรีดหริ่งเรไรดังแว่วมาแผ่วเบาคล้ายเสียงดนตรีแห่งรัตติกาล พระจันทร์เสี้ยวของคืนขึ้นสี่ค่ำหมู่ดาวที่พราวแสงบนท้องฟ้าธรรมชาติจัดสรรมาได้อย่างลงตัว…
…ราตรีภายใต้แสงจันทร์เสี้ยว ผู้คนมากมายแต่คล้ายกับโดดเดี่ยว นั่งเขียนบทกวีที่ริมหน้าต่างยามค่ำคืนบอกเล่าเรื่องราวแห่งประสบการณ์ จิตร่าเริงแจ่มใสเบิกบานอยู่ในธรรมใต้แสงเดือนแสงดาวที่ส่องลงมากับกาลเวลาที่กำลังจะผ่านพ้นไปค้นพบสิ่งแปลกใหม่ขึ้นมาในจิตเมื่อได้ใคร่ครวญคิดพิจารณา…
…วันเวลาของชีวิตที่กำลังดำเนินไป ได้พบเห็นและเข้าใจในหลายสิ่ง เห็นความจริงที่เป็นสัจธรรมของชีวิต เรียนรู้สิ่งถูกผิดนั้นมามากมายจนมาถึงบทสุดท้ายของชีวิต เมื่อหันมาศึกษาและค้นหาตนเองดูกาย ดูจิต ดูความคิด ดูการกระทำน้อมนำเข้ามาสู่ตัวของเราเองคือบทเรียนสุดท้ายที่ต้องศึกษาและปฏิบัติ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๕ กรกฎาคม ๒๕๖๔…