…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๓…
…อารมณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมาแล้วก็จากไปทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความรู้สึกเกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วดับสลับกันไปเมื่อใจไม่ยึดติดและหวั่นไหวกับความคิดทั้งหลายเหล่านั้น ใจของเราก็จะไม่ทุกข์กับอดีตที่ผ่านไปและไม่พะวงกับสิ่งที่ยังไม่มาถึงเพราะจิตนั้นรู้ซึ้งถึงปัจจุบันธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๔…