…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๖…
…บางครั้งในสิ่งที่ไม่อยากจะทำก็ต้องทำและในสิ่งที่อยากจะทำก็ไม่ได้ทำ เพราะว่าทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับ จังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และตัวบุคคล เป็นเหตุและปัจจัยให้เกิดสิ่งนั้น พิจารณาเป็นธรรมะ มันก็อยู่ในฐานเวทนาหนึ่งในสติปัฏฐาน ๔ คือความยินดีและไม่ยินดี ถ้าเราได้กระทำในสิ่งที่เรายินดี ในสิ่งที่ชอบในสิ่งที่ใช่ใจของเราก็จะมีความยินดีพอใจในสิ่งที่กระทำนั้น
…แต่ในทางกลับกัน ถ้าเราฝืนทำในสิ่งที่เราไม่ชอบไม่พอใจ ใจของเรานั้นก็จะเกิดความไม่ยินดี คืออิฏฐารมณ์ อนิฏฐารมณ์ความยินดีและไม่น่ายินดี สิ่งนี้เกิดขึ้นเพราะว่าเราไปยึดติดกับความคิดและจริตของตัวเราจนเกินไป ปฏิเสธในสิ่งที่ใจนั้นไม่ชอบ ซึ่งสิ่งนั้นอาจจะประกอบด้วยกุศลและมีผลที่ดี ทำให้เสียโอกาสอันดีไปเพราะใจเราปฏิเสธ มันเป็นกิเลสที่ประกอบไปด้วยอัตตาและทิฏฐิมานะซึ่งเป็นสิ่งที่ควรลด ควรละและควรเลิก
…แต่ถ้าเราได้หมั่นฝึกฝนจิตของเราให้อยู่เหนือเหตุและผล ปฏิบัติตนไปตามบทบาทและหน้าที่ ทำทุกอย่างให้มันดีให้มันเต็มที่เสมอกัน มันก็จะไม่มีสิ่งนั้นคือสิ่งที่ชอบและสิ่งไม่ชอบ เพราะว่าทุกอย่างประกอบไปด้วยกุศล ถ้าเราค้นหาและพิจารณาโดยโยนิโสมนัสสิการ
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๘ สิงหาคม ๒๕๖๔…