…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๒๙…
…สิ่งทั้งหลายรอบกายของเรานั้นล้วนสงเคราะห์เข้ากับหลักธรรม หากเรานั้นได้นำมาคิดและพิจารณาถึงที่มาและที่ไปในสิ่งเหล่านั้นสงเคราะห์เข้าหาหลักธรรม โดยการพิจารณาให้เห็นถึงคุณถึงโทษ เห็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของธรรมชาติทั้งหลายเหล่านั้น รู้เห็นถึงสภาวะการเกิดดับของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลายที่เกิดขึ้นในจิต โดยการมีสติและสัมปชัญญะควบคุมคุ้มครองจิตให้คิดพิจารณา
…รู้เท่าทันสภาวะของอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อมีผัสสะมากระทบ ไม่เผลอสติไปปรุงแต่งคล้อยตามในอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นมานั้น ย้อนจิตเข้ามาพิจารณาในกายในจิตของเราที่เปลี่ยนแปลงไปจนเห็นที่เกิดของอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลาย เห็นสภาวะของการตั้งอยู่รู้สภาวะที่จะทำให้อารมณ์เหล่านั้นดับไปสิ้นความสงสัยในสิ่งเหล่านั้น จิตก็จะสามารถละวางไม่เข้าไปยึดติดปรุงแต่งในอารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้น เมื่อไม่ยึดไม่ถือ ไม่ปรุงแต่ง สิ่งนั้นก็ย่อมจะดับไปใจก็จะพบความสงบ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงในธรรมชาตินั้น “มันเป็นเช่นนั้นเอง”
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๗ ธันวาคม ๒๕๖๔…