ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๓

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๓…

“ ผู้มีปัญญาย่อมเว้นสิ่งไม่เป็นประโยชน์และถือเอาแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์ ”
“ อนตฺถํ ปริวชฺเชติ อตฺถํ คณฺหาติ ปณฺฑิโต ”
…พุทธสุภาษิต ปัญหาสูตร ๒๑/๕๔…

…การปฏิบัติธรรมนั้น ท่านต้องถามใจของท่านว่า ท่านปรารถนาสิ่งใดในการปฏิบัติธรรมและสิ่งที่ท่านปรารถนานั้นเป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศลหรือไม่เพื่อจะได้ไม่หลงทางในการปฏิบัติ

…เพราะว่าการเจริญภาวนานั้นคือการทำให้งอกงาม ให้เจริญขึ้นพัฒนายิ่งขึ้นไปถ้าเหตุและปัจจัยที่เราตั้งไว้เป็นบุญกุศลผลก็จะออกมาดี พัฒนาให้บุญกุศลนั้นเพิ่มพูนยิ่งขึ้น แต่ถ้าจิตและเจตนาเป็นอกุศลผลที่ได้รับก็จะออกมาเป็นทางลบคือจะเป็นการเพิ่มพูนซึ่งกิเลส ตัณหามานะอุปาทานยิ่งขึ้นไป

…เราจึงต้องทำความเข้าใจในเจตนาความปรารถนาของเราเสียก่อน ว่าเป็นกุศลหรือเป็นอกุศลและถ้าความปรารถนาของเรานั้นเป็นอกุศล เราต้องปรับจิต ปรับความคิดของเราเสียใหม่ เพื่อให้เป็นกุศลจิต เพื่อเป็นนิมิตของการเริ่มต้นภาวนาสร้างบารมี…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๖ ตุลาคม ๒๕๖๕…