จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๓

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๓…

…รำพึงธรรมคำกวีผ่านกาลเวลา…

๐ คือม่านเมฆ หมอกหนาว ในราวป่า
เดือนธันวา หน้าหนาว คราวสิ้นฝน
ก่อนที่แสง อาทิตย์ มาเยือนยล
ทุกแห่งหน มีให้เห็น เป็นบุญตา

๐ อยู่ท่ามกลาง ไพรพนา รักษาจิต
เพ่งพินิจ มองเห็น และมองหา
มองให้เห็น กิเลสร้าย ในกายา
เพียรศึกษา เพียรเพิ่ม เสริมปัญญา

๐ เพื่อลดละ อัตตา และมานะ
เพื่อจะละ ซึ่งกิเลส และตัณหา
เพื่อลบรอย ล้างจิต อวิชชา
เพื่อจะพา กายใจ ให้ร่มเย็น

๐ เย็นด้วยธรรม นำใจ บริสุทธิ์
ตามทางพุทธ ศาสตร์ศิลป์ ที่ได้เห็น
เย็นด้วยธรรม นำให้รู้ จึงอยู่เป็น
หมดทุกข์เข็ญ เย็นด้วยธรรม ที่นำทาง

๐ เย็นทั้งนอก เย็นทั้งใน สบายจิต
เมื่อจัดวาง ความคิด ตามแบบอย่าง
รู้จักลด รู้จักละ รู้จักวาง
นำจิตห่าง จากทุกข์ ก็สุขใจ

๐ รู้อะไร ก็ไม่สู้ เท่ารู้จิต
รู้เท่าทัน ความคิด จิตแจ่มใส
รู้อะไร ก็ไม่สู้ เท่ารู้ใจ
ไม่มีใคร รู้จักเรา เท่าเราเอง

๐ สายลมหนาว ทำให้หนาว แต่ภายนอก
จิตมันหลอก เพราะกิเลส มันข่มเหง
ให้หนาวกาย หนาวจิต คิดกลัวเกรง
ใจเราเอง มันหลอกเรา ให้เศร้าใจ….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๑ ธันวาคม ๒๕๖๔…

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *