…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๓…
…ก่อนที่จะให้บุคคลอื่นมาศรัทธาในตัวของเรานั้น จงมองย้อนกลับมามองที่ตัวของเรา ว่าตัวของเรานั้นมีอะไรที่จะให้บุคคลอื่นเขาศรัทธาแล้วหรือไม่เรานั้นศรัทธาในตัวของเราแล้วหรือยัง มีอะไรบ้างที่เรานั้นได้สร้างไว้กระทำไว้ให้เป็นอนุสรณ์เตือนใจให้คนรุ่นหลังได้ระลึกถึงคุณงามความดีในสิ่งที่เรานั้นได้ทำไว้และสังคมทั่วไปยอมรับศรัทธาในสิ่งนั้น
…ไม่ใช่การคิดเข้าข้างตนเองว่าสิ่งที่เราได้ทำไปนั้น ว่ามันมีคุณค่ามากน้อยแต่สังคมส่วนใหญ่จะเป็นผู้ตัดสินในสิ่งที่เรานั้นได้ทำไว้…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…