จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๔

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๔…

…จงให้อภัยศัตรูของคุณเสมอ เพราะนี่เป็นสิ่งที่พวกเขาเกลียดที่สุด.

…Always forgive your enemies nothing annoys them so much.

…โลกและธรรมต้องก้าวไปพร้อมกันด้วยความเหมาะสมความลงตัว พอเหมาะและพอควรไม่เคร่งจนเกินไปในทางธรรมจนกลายเป็นการทอดทิ้งธุระในทางโลก ไม่ทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์และไม่หย่อนเกินไปในทางธรรม จนกลายเป็นการไร้ซึ่งคุณธรรม หาความพอเหมาะพอดีในการทำหน้าที่ของตนอยู่บนเหตุและผลของความพอดีและพอเพียง

…เลี้ยงชีวิตโดยชอบประกอบกรรมในสิ่งที่เป็นกุศลสร้างสิ่งที่เป็นมงคลให้แก่ชีวิตโดยการคิดและทำ ในสิ่งที่ไม่เป็นภัยต่อชีวิตและไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น และไม่ฝ่าฝืนศีลธรรมกฎหมายที่ดีงามของบ้านเมืองทำในเรื่องที่ชอบ อันประกอบเป็นบุญกุศลเพื่อสร้างมงคลให้แก่ชีวิต ปรับเปลี่ยนความคิดปรับเปลี่ยนจิตให้เป็นกุศลเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีงาม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…