จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๐

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๐…

…ใช้เวลาที่ผ่านไปนั้นให้เกิดประโยชน์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ทั้งเพื่อประโยชน์ส่วนตนและผลประโยชน์ต่อส่วนรวม

…มองภาพภายนอกแล้วย้อนกลับเข้ามาสู่ภายในถามตัวเองว่าเข้าใจกฎของธรรมชาติได้ดีเพียงใดทำใจได้หรือไม่กับสิ่งที่แปรเปลี่ยนไปทุกขณะ

…จึงได้รู้ว่าบางครั้งเรายังหวั่นไหวสะเทือนใจบ้างเล็กน้อย แต่ก็ปรับจิตพิจารณาได้ทัน ไม่เสพในอารมณ์นั้นนานเกินไป

…ทุกชีวิตที่เกิดมานั้น จะฝืนกฎของพระไตรลักษณ์นั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ทุกอย่างมันต้องเป็นไปตามกฎของธรรมชาติ

…“สูงสุดย่อมร่วงโรย” นั้นคือสัจธรรมของสรรพสิ่งสิ่งที่เราพอจะทำได้ก็คือการเตรียมใจไว้สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นและพร้อมที่จะยอมรับซึ่งความเป็นจริงของสรรพสิ่งที่เปลี่ยนแปลง

…เราไม่ใช่วีรบุรุษผู้กอบกู้ทุกสิ่งได้ จงอย่าให้ความสำคัญต่อตนเองมากจนเกินไปมันจะทำให้เราหลงตัวเองได้ถ้าหากเราประมาทขาดสติจึงต้องพยายามควบคุมความรู้สึกนึกคิด ไม่ปรุงแต่งจิตจนเกินไป ควบคุมได้มากเท่าไหร่ ความเข้าใจในเรื่องจิตก็จะมากขึ้นไปตามลำดับ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…